หนังที่มีบทสนทนาเยอะ คนตาบอดยังดูรู้เรื่อง จัดเป็นหนังได้หรือเปล่า

เคยดูหนังของยอร์ช ฤกษ์ชัย พวงเพชร เรื่อง ส ค ส.ทวิตตี้ , วาเลนไทน์สวิตติี้ หรือหนังของมะเดี่ยว ชูเกีบรติ เรื่อง โฮม ความรัก ความสุข ความทรงจำ คุยกันเยอะมากๆ หรือที่เขาเรียกว่าไดอะร็อคมากไปน่ะครับ

หนังแบบนี้คนตาบอดยังดูรู้เรื่อง ลักษณะแบบนี้ถือว่าขาดคุณสมบัติของความเป็นหนังหรือเปล่าครับ 
เพราะถ้ามีบทสนทนาเยอะ ๆ เคยได้ยินมาว่าจะเป็นลักษณะของละครโทรทัศน์หรือละครเวทีนะครับ หรืออาจะเหมือนละครวิทยุเลย ต่างแค่ไม่บรรยายพฤติกรรมของตัวละครให้คนดูรู้ก็แค่นั้น

ต่อไปนี้ ผมเซพมาจากเวบ thaifilmdirector.com ที่ตอนนี้กลายเป็นแค่ตำนานไปแล้ว  ตั้งแต่ผมเรียนอยู่ม.3  ปี 2008 หรือ 5 ปีก่อน เป็นหัวข้อวิจารร์หนังเรื่อง ฝัน หวาน อาย จูบ ครับ
ข้อความที่ผมเชพไว้มีว่า


เขียนโดย : 5K
31 ธันวาคม 2008 02:34น.

จูบ... จบเร็ว สั้นไป เนื้อหาไร้สาระ กะจะให้ดูเท่ แต่ดันยัดเยียดความรุนแรง กับเรื่องเพศในบทพูด ทำให้โดยรวมดูด่อยไปเลย ทั้งที่ผู้กำกับอยากให้ออกมาตลกร้าย 

อาย.. เล่าเรื่องด้วยบทพูดเยอะไป ทำให้ดูคล้ายๆ ละครทีวีแต่มุขตลกที่ใส่มาก็ฮาดี โดยเฉพาะผู้ช่วยพระเอก ฮามาก ขโมยซีนไปเลย แต่ทะเลสวยมาก 

หวาน... บทดีมาก กินใจมาก ที่สำคัญ ได้เห็นว่าสายป่านกับนุ๊ก สุทธิดาในตอนแก่ จะยักแย่ยักยัน และสารรูปเป็นยังไง 

ฝัน...พี่เบิร์ดนะพี่เบิร์ด ทำผมปวดฉี่มากๆ โอ้ยย!! เมื่อไหร่มันจะจบสักทีวะ ...

ก็เป็นหนังน่ะสิครับ O.o

หนัง หรือ ภาพยนตร์ แปลความหมาย ตรงตัว คือ ภาพเคลื่อนไหว แต่ เมื่อมันจะเป็นหนังแบบที่เราคาดหวัง มันจึงมีความหมายลึกซึ้งไปกว่านั้น แต่ถ้าจะจำแนก ผมว่า มันน่าจะดูจากเจตนาของการสร้างหนังเรื่องนั้นขึ้นมาก่อน เช่น เจตนาจะสร้างเพื่อฉายในโรงภาพยนตร์ ก็จะเรียกว่า หนัง หรือ ภาพยนตร์ ถ้าเจตนาจะฉายทางโทรทัศน์ ก็จะเรียกว่า ละคร เจตนาจะแสดงบนเวที ก็เป็นละครเวที มีหนังบางเรื่องเจตนาจะฉายในโรงภาพยนตร์ แต่ด้วยเหตุใดไม่ทราบ ถูกจับลงแผ่น ขายเป็น DVD แต่เราก็ยังเรียกว่า หนัง...แผ่น เพราะเจตนาเขาจะทำเป็นหนังฉายโรง พอเห็นภาพไหมครับ ไม่ใช่การเอาคนตาบอดมาดูแล้วแบ่ง เรื่องไหนคนตาบอดดูแล้วบอกไม่รู้เรื่อง ถึงจะเรียกว่าหนัง ถ้าคนตาบอดดูยังรู้เรื่องจะไม่เรียกว่าหนัง อย่างที่คุณว่ามา หนังฉายโรงทั้งสามเรื่อง ที่คุณว่ามา มีเจตนาจะฉายทางโรงภาพยนตร์ มันจึงถือเป็นหนัง แม้ว่า คุณจะดูจากแผ่น หรือโหลดบิทมาดูก็ตาม  
ด้วยความเคารพ  

ลองหาหนังใบ้มาดู!

พึ่งเคยได้ยินนี่หละครับว่าหนังพูดมากให้เป็นละคร 555

ตรรกะเจ้าของกระทู้แปลกดีนะ

เคยได้ยินมาว่า  ภาพยนตร์สื่อด้วยภาพ  ละครทางทีวีสื่อด้วยคำพูด  แต่เพราะยุคสมัยเปลียนแปลงไป   หนังทุกวันนี้ก็ต้องทำเพื่อได้กำไร     อย่างเดี๋ยวนี้หนังไม่ใช่ว่าจะมีอารมณ์เดียวเสมอไป อาจจะมีบู๊ ตลก รัก ผี ในเรื่องเดียวกัน  เพราะคนดูต้องการอะไรที่หลายหลายขึ้น หนังก็ต้องมีหักอารมณ์ จะได้ไม่น่าเบื่อนะครับ อย่างบางคนบอกว่า หนังต้องถ่ายด้วยฟิล์มเท่านั้น  งั้นก็แสดงว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้าจะไม่มีหนังอีกต่อไป  เพราะจะเป็นดิจิตอลหมดถ้าบอกอย่างนี้คงจะไม่ใช่   ผมคิดว่าอยู่ที่ผู้กำกับต้องการสื่อมากกว่านะครับ   ยิ่งพูดก็ยิ่งงงเองเลย        

คนทำ ตั้งใจทำหนัง ก็ต้องออกมาเป็นหนังฮะ

น่าคิดดีครับ...ผมว่าศิลปะอยู่ที่คนมองนะ

บทพูดดีๆ ทำให้หนังสนุกมากนะครับ ลองดูหนังของพี่เก้ง หรือหนังของพี่เป็นเอก บทพูดสนุกมาก ฟังแล้วจริง ฟังแล้วขึ้นครับ

หนังที่อุดมไปด้วยบทพูดเยอะๆอย่างหนังของ เควนติน โทรันติโน เช่นเรื่อง  Pulp Fiction หรือ Kill Bill หรือ  Inglourious Basterds ผมก็เรียกว่าหนังครับ แถมยังเข้าขั้นหนังชั้นครูด้วย แต่ความเห็นเห็นส่วนตัวของเจ้าของกระทู้หมายถึง อาจจะรำคาญหรือเปล่าครับที่ตัวละครพูดเยอะๆ ผมว่ามันน่าจะอยู่กับจังหวะหรือแนวทางหรือบริบทของหนังด้วยครับว่ามีบทเยอะแล้วสนุกหรือไม่สนุก

ผมชักเริ่มสับสน จากที่เคยได้ยินมาก็บอกแบบนั้นว่าถ้ามีบทสนทนาเยอะๆจะเป็นลีกษณะของละครโทรทัศน์ไป
โอย...งง
แล้วตกลงที่แท้จริงคืออะไร

หนังจะเป็นการเล่าเรื่องด้วยภาพเป็นหลักคือเน้นที่ภาพ โดยใช้ภาพสื่ออารมณ์  ส่วนคำพูดคือส่วนประกอบ เพื่อทำให้หนังได้อารมณ์      แต่ละครทางทีวีจะเป็นการเล่าเรื่องด้วยคำพูดจะเน้นคำพูดมากกว่าภาพ  ต้องไปสังเกตุดูครับว่า อารมณ์ของภาพจะต่างกัน   คือบางทีผมไปดูหนังในโรงภาพยนตร์ ผมเองก็เบื่อเหมือนกันที่  บางทีคำพูดมันเยอะเกินไป   แต่ก็ต้องขึ้นอยู่กับผู้กำกับครับ ว่าเขาต้องการสื่ออะไร  ถ้าไปศึกษาประวัติภาพยนตร์ด้วยก็น่าจะทำให้เข้าใจขึ้น  อันนีแค่ความคิดเห็นนะครับ  

ต่อไปนี้ ผมเซพมาจากเวบ thaifilmdirector.com ที่ตอนนี้กลายเป็นแค่ตำนานไปแล้ว  ตั้งแต่ผมเรียนอยู่ม.3  ปี 2008 หรือ 5 ปีก่อน เป็นหัวข้อวิจารร์หนังเรื่อง ฝัน หวาน อาย จูบ ครับ
ข้อความที่ผมเชพไว้มีว่า


เขียนโดย : 5K
31 ธันวาคม 2008 02:34น.

จูบ... จบเร็ว สั้นไป เนื้อหาไร้สาระ กะจะให้ดูเท่ แต่ดันยัดเยียดความรุนแรง กับเรื่องเพศในบทพูด ทำให้โดยรวมดูด่อยไปเลย ทั้งที่ผู้กำกับอยากให้ออกมาตลกร้าย

อาย.. เล่าเรื่องด้วยบทพูดเยอะไป ทำให้ดูคล้ายๆ ละครทีวีแต่มุขตลกที่ใส่มาก็ฮาดี โดยเฉพาะผู้ช่วยพระเอก ฮามาก ขโมยซีนไปเลย แต่ทะเลสวยมาก

หวาน... บทดีมาก กินใจมาก ที่สำคัญ ได้เห็นว่าสายป่านกับนุ๊ก สุทธิดาในตอนแก่ จะยักแย่ยักยัน และสารรูปเป็นยังไง

ฝัน...พี่เบิร์ดนะพี่เบิร์ด ทำผมปวดฉี่มากๆ โอ้ยย!! เมื่อไหร่มันจะจบสักทีวะ ...

อ้างอิง

อ้างอิงโพส 12 ต้นฉบับโพสโดย lalalua เมื่อ 2012-08-15 14:20  :
หนังจะเป็นการเล่าเรื่องด้วยภาพเป็นหลักคือเน้นที่ภาพ โดยใช้ภาพสื่ออารมณ์  ส่วนคำพูดคือส่วนประกอบ เพื่อทำให้หนังได้อารมณ์      แต่ละครทางทีวีจะเป็นการเล่าเรื่องด้วยคำพูดจะเน้นคำพูดมากกว่าภาพ  ต้องไปสังเกตุดูครับว่า อารมณ์ของภาพจะต่างกัน   คือบางทีผมไปดูหนังในโรงภาพยนตร์ ผมเองก็เบื่อเหมือนกันที่  บางทีคำพูดมันเยอะเกินไป   แต่ก็ต้องขึ้นอยู่กับผู้กำกับครับ ว่าเขาต้องการสื่ออะไร  ถ้าไปศึกษาประวัติภาพยนตร์ด้วยก็น่าจะทำให้เข้าใจขึ้น  อันนีแค่ความคิดเห็นนะครับ  

get เลยครับ