สมัยนึง ผมเคยไปยืนถือช่อดอกไม้เยื้อง ๆ บ้านเธอคนนั้น (ที่ต้องเยื้องเพราะต้อง safe เธอด้วย เธอก็มีสังคม) ตั้งแต่พลบค่ำยันรุ่งเช้าของอีกวัน ได้ประสบการณ์อารมณ์ความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย สถานการณ์พิสูจน์ลูกผู้ชายก็มาเรื่อย ๆ ใครจะรู้ว่า อโศก-สุขุมวิท ซอย 13 ตรงนั้นยุงโคตรเยอะ ฝนก็ตก ๆ หยุด ๆ ร่มเตรียมมาที่ไหน มีแค่ต้นไม้ใบจาง ๆ เปียกสิ่ครับ เมื่อยแสนเมื่อยที่นั่งก็ไม่มี จะลงกองกับพื้นซะก็หลายครั้งแต่ใจคิดว่ามันคงดูอนาถไป อาศัยหลังชนกำแพงเอา หนักเข้าเข่าตึงต้องหย่อนก้น ดันไปทับท่อประประแตกอีก โอ้ยยยย สารพัด ตำรวจก็เกรงใจ โจรผู้ร้ายก็ไม่ใช่ไม่กลัว อาศัยว่าใจสู้ กรูรักจริง ...
พอเริ่มวันไหม่ แดดเริ่มเผา ชักจะยืนไม่ไหว สุดท้ายก็โทรหาเธอ เธอบอก ยังอยู่อีกเหรอ กลับบ้านไป
โหดร้าย ไร้ความปราณี และ ช่างไม่มีเยื่อใย ...
เป็นค่ำคืนที่บรรยายความรู้สึกไม่ถูก คนเดินผ่านไปผ่านมามีมองบ้าง อายมั๊ยก็อาย (ใจก็คิดเค้าจะเข้าใจกรูมั๊ยเนี่ย) แต่ผมเชื่อว่าเค้าเข้าใจ ฝรั่งคนนึงเดินมาตบบ่า บอกให้สู้นะ โอ้โห อารมณ์แบบขอบคุณจริง ๆ ... ที่ฮาบ้างก็มี ป้าคนนึงเดินมาถามด้วยความห่วงใย หนู ไม่มีบ้านเหรอ อารมณ์ประมาาณคนจรจัด ขอบคุณครับป้า ฮือ ๆ ...
ยังไงก็เอาใจช่วยครับ ลองประเมินสถานการณ์ดู ถ้าเราไม่ได้เป็นคนที่แย่อะไรเกินไปนัก ก็อย่าเพิ่งท้อ การที่เธอบอกว่าเห็นเราแถมบรรยายรายละเอียดมาขนาดนั้น แสดงว่าเธอแคร์สิ่ ถ้าไม่แคร์เธอไม่มา พยายามทำดีเรื่อย ๆ เอาใจเรื่อย ๆ ดูแล้วไม่ยากหรอก อย่างเคสผม สุดท้ายก็กลับมาได้ ถึงแม้ว่าจะคบกันต่อได้อีกไม่นานก็ตาม บางทีอะไร ๆ มันก็มีเวลาของมัน ...
แต่จนถึงวันนี้ ผมยังไม่เคยเจอใครที่ดีเท่าเธอเลยนะ ...
[ แก้ไขล่าสุดโดย vfspostwork เมื่อ 2012-10-05 09:55 ]
