จบนิเทศจุฬา ธรรมศาสตร์ จะมีไอเดียและทำงานดีกว่าคนอื่นๆมั้ยครับ

เกริ่น น้องสาวของผมอยู่ต่างจังหวัดสอบได้ที่1ของภาคอิสาน เรียนเกรดได้ 4.00 ไปแข่งตอบปัญหาอะไร ที่ไหน ก็ชนะหมด กวาดโส่ห์และถ้วยรางวัลมาเพียบ
แต่พอมาสอบเข้าเตรียมอุดมตอนม.4 น้องสาวกลับได้อยู่ห้องควีนเฉยเลย ผมเลยสงสัยว่าเด็กห้องคิงสมองมันทำด้วยอะไรหว่า ทำไมมันเก่งขนาดนั้น


ส่วนตัวของผมเองนั้น น้อยใจที่เรียนไม่เก่ง เกรดได้2.5 เองตอนมัธยมปลาย สอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ หวังเรียนนิเทศจุฬา แต่ก็สอบไม่ติด ผมสงสัยว่าเรียนจบมา ผมจะไปสู้เด็กสมองเพชรทีเกรดได้4.00 จากเตรียมอุดม
เรียนจบนิเทศจุฬามาได้มั้ย


คำถามมีว่า 
1. ถ้าเด็กที่เรียนเก่งสมองมันทำด้วยอะไรหว่าพวกนั้นสอบติดนิเทศจุฬาธรรมศาสตร์ จบมาทำงานบันเทิง พวกนี้จะมีไอเดียเป็นอย่างไรครับ  และทำงานได้เก่งมากหรือเปล่าครับ
เอาจากประสบการณ์ที่พี่ๆเจอมานะครับ
2. การเรียนเก่ง มีผลต่อไอเดียความคิดสร้างสรรค์ ในการทำงานวงการบันเทิงมั้ยครับ
3. ผู้กำกับหนังที่ไอเดียบรรเจิดของฮอลลีวูดหรือไทย ตอนเรียนเรียนเก่งมั้ยครับ  ยกตัวอย่างด้วยนะครับพี่ 

จบออกมาแล้วมีรุ่นพี่สถาบันเดียวกันที่ทำงานอยู่แล้ว มันก็เป็นตัวช่วยขยายโอกาสในการทำงานได้ดี
แต่ถ้าสุดท้ายไม่มีไฟ ไมี่มีความกระตือรือล้นหรือสร้างสรร
จะจบจากสถาบันไหนก็อาจมา "จบชีวิตในวงการ"ได้เหมือนกัน

เวบอื่นก็มีคุยเรื่องนี้เหมือนกัน ผมlink ให้เข้ามาอ่านเรียบร้อย

จะจบที่ไหนอะไรมาก็ช่าง ถ้าได้ฝึกงานกับกองถ่ายดีดีบ่อยๆก็จะได้ความรู้การทำงานของผู้กำกับ ทั้งวิธีกำกับและการแก้ปัญหาหลายๆอย่างทั้งเรื่องการแสดงและงบประมาณการถ่ายทำ(สำคัญนะ) แล้วเราก็จดจำและเอามาใช้และประยุกต์เอาครับ

ผมจบวิศวกรรมเคมี มหาวิทยาลัยขอนแก่นครับ
รักงานสายMediaตั้งแต่เกิดมาบนโลกแล้ว ชอบวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจ
มหาวิทยาลัย ผมเรียนพอเป็นพื้นฐาน ได้บ้างไม่ได้บ้าง ไม่เคยซีเรียสกับเกรด
ทำกิจกรรมอยู่ตลอด เฉพาะส่วนที่อยากทำ
ทำฝ่ายศิลป์เขียนคัทเอาท์ แล้วก็มาทำเพลงประกอบละคร
เรื่องอุปกรณ์ไม่ต้องพูดถึง ห้องอัดเน่าๆ บางทีก็อัดห้องนอน
แล้วก็มาจับสายVDOส่วนCinematographyก็เพิ่งเรียนรู้มาปีที่3
แต่ตลอด3ปี ผมก็หาเงินจากสิ่งนี้ไปด้วยได้ มีงานมาตลอด ผมเป็นฟรีแลนซ์
ที่มีลูกน้องกินเงินเดือนประจำ2คน

ผมว่าความสำเร็จในสายงานนี้ เริ่มจากใจรักครับ และรักที่จะพัฒนาตัวเอง ตั้งเป้าให้สูงเข้าไว้
สุดท้ายผลงานเค้าก็วัดกันที่ผลงาน สถาบันไม่เห็นเกี่ยวเลย
มันจะเกี่ยวก็ต่อเมื่อมีเงื่อนไข อยากทำงานที่ดีๆ อยากทำผลงานดีๆ อยากโชว์งานที่ทำเองกับมือ
ผมว่าสมัยนี้แล้ว ด้วยเทคโนโลยี ช่องทางที่คุณจะเรียนรู้ เผยแพร่ผลงาน ผลิตงาน ทำให้เป็นอาชีพ
มันกว้างและง่ายกว่าเมื่อก่อน

สิ่งที่ยากคือ คุณมั่นคงในวิถีคุณแค่ไหนมากกว่าครับ ทุกๆอาชีพ อยากได้ดี แค่ชอบ หรือรักมันไม่พอ
ต้อง Crazy กับมันด้วยครับ กล้าพอ ก็ไม่ต้องรอโอกาส เราสร้างเองได้
ผมว่า รายได้ผม ไม่ได้แพ้CEOบริษัทใหญ่ๆเลยนะ แต่ชีวิตชิลล์กว่าเยอะ
เพราะผมทำงานที่รัก รักในงานที่ทำ มันเลยสนุกและมีความสุข
อย่าลืมประเมินคัวเองและพัฒนาตลอดเวลา จงหาจุดที่เรายังเป็นคนโง่ในงานอยู่เสมอ
การเรียนรู้ ควบคู่การทำงาน ถึงจะตื่นเต้น สนุก และได้เงินครับ

ความเห็นส่วนตัว การเดินเข้าไป ไต่บันไดโครงสร้างของบริษัทใหญ่ๆ ได้ชื่อชั้น Play Safe
ไม่เสี่ยงมาก ไม่ได้บอกว่าผิด หากความภูมิใจคุณคืออยู่ภายใต้แบรนด์ที่คนอื่นสร้างไว้

แต่หากอยากจะสร้างตัวเองให้กลายเป็นแบรนด์ ความเสี่ยงสูง ต้องกล้ากินแกลบ แต่อย่ายอมกินแกลบนาน ท้องจะอืดครับ

สถาบันผมว่าไม่เกี่ยวครับแน่นอนว่าเขาอาจจะได้เปรียบบ้าง   แต่ผมว่าไม่สำคัญเท่ากับประสบการณ์ครับ  ผมเคยไปอบรมหนังสั้นที่หนึ่ง ปรากฎว่าคนที่เรียนหนังมากลับสู้คนที่ไม่มีโอกาสเรียนแต่เขาทำได้เพราะเขาชอบดูหนัง      ชอบทำหนังก็ดูหนังเยอะๆ    ชอบทำอะไรก็ศึกษาค้นคว้าเอาเองครับ   ประสบการณ์นอกห้องเรียนมันมีความสำคัญไม่แพ้ในห้องเรียนนะครับ  ถ้าคุณยังยึดติดอยู่กับคำว่าสถาบัน คุณก็จะไม่มีวันออกนอกกรอบได้นะครับ  

ผมมีเพื่อนเรียนจุฬา  ผมก็สอบติดจุฬา  แต่ผมไม่ได้เลือกเรียนจุฬา เพราะผมรู้ตัวว่าผมเรียนไม่เก่งนัก
ผมเปิดหลักสูตรดูแล้วผมก็รู้ว่า ผมไปไมไหว สุดท้ายผมเลือกเรียนฟิล์มที่คลองหกครับ   ก็ไม่ได้เสียใจนะที่ทิ้งโอกาสที่จุฬาไป
สุดท้ายก็อยู่ที่ตัวเราทั้งนั้นหล่ะครับ   " จะ ม เล็ก ม ใหญ่ ถ้าคนมันใฝ่ ก็ มีชัยเหมือนกัน "  

ตอนได้รางวัลสุพรรณหงส์ เกรดผมไม่ถึง 2.00 นะครับ

ธรรมศาสตร์เน้นภาครัฐมากกว่าเอกชนครับ

ผมจบ ม.กรุงเทพ นิเทศเอกฟิล์มครับ และเคยฝึกงานที่ GTH ใน แผนกสวัสดีทวีสุขครับ(ตัดต่อครับ) ซึ่งอยู่ในรั้วบ้านGTH ครับ  พวกพี่ๆเค้าก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนะครับถ้า เราขยัน และ ปรับตัวเข้ากับเค้าได้ จริงๆครับที่ส่วนใหญ่ ทุกคนจบ จุฬา แต่กราฟฟิค ทั้ง ออกแบบโปสเตอร์ และ พวกที่ทำAfter effect ก็จบ ม.กรุงเทพนะ จริงๆก็มีอีกหลาย ม.ครับที่ผมไม่ได้พูดถึง ตอนที่ผมฝึกงานก็มีเด็กจุฬามาฝึกกับผมด้วยครับ ทุกวันนี้ยังเป็นเพื่อนสนิทและติดต่อกันอยู่เลย ซึ่งมันก็บอกว่าที่จุฬา ก็ปรกติิแต่อยู่ที่ตัวเรามากกว่า  ผมอยู่่ที่นั่น 3 เดือน ช่วงที่สร้าง ปิดเทอมใหญ่(กำลังจะออกจากโรงแล้ว) 4 แพร่ง  รัก สาม เส้า ผมคิดว่าที่เรามองว่า GTH เก่ง ไม่ใช่เค้ามาจากจุฬาหรอกครับผมว่าอยู่ที่บรรยากาศของการทำงานที่นั่นมากกว่า เค้าอยู่กันแบบ บ้าน(ถ้าใครเคยไป ​GTH มันจะเหมือนดัดแปลงออฟฟิสมาจากบ้านจริงๆเลยครับ) เค้าสนิทกันทุกคน และอารมณ์ดีมาก มันบอกไม่ถูกเหมือนกันครับ ต้องลองไปสัมผัส คือผลงานเค้ามันสะท้อนออกมาจากวิธีคิด เป็นขนบธรรมเนียมของบริษัท งานมันเลยออกมา feel goog อย่างที่เราเห็นครับ แต่พักหลังๆผมก็ว่า GTH อิงตลาดมากไปนะ บางเรื่องดูจบแล้วมันยังไม่อิ่มเอมใจเหมือนเรื่องก่อนๆ  แต่ยังไงผมก็ต้องขอบคุณพี่ทุกๆคนที่นั่นมากจริงๆ ที่ให้ประสบการณ์กับผมครับ ^_^

สุดท้ายผมก็เชื่อว่า เราไม่ต้องจบ จุฬา-ธรรมศาสตร์ก็ได้ครับ มันอยู่ที่ตัวเราจริงๆครับของแบบนี้ ฝึกฝนๆๆๆๆๆ ครับ

ชอบมากครับ

โอกาสในการทำงาน ไม่ว่าในอดีตหรือปัจจุบันสถาบันมีส่วน มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่องค์กร
แต่ไอเดียเป็นเรื่องของแต่ละบุคคล สถาบันไม่เกี่ยวครับ

ปล อยากรู้นอกรู้ใน คลุกวงในใกล้ชิด รู้จังหวะ วิธีคิด แหล่งวัตถุดิบทางความคิด การทำงาน ของเค้า หาแฟนเปน producer ใน GTH ครับ   
คือบอกตรงๆเลยไม่ได้อยากรู้ แต่หล่อนจะมาเล่าให้เราฟังเอง
หนังหลายต่อหลายเรื่อง สมัยเปิด house ใหม่ๆ ออกมาก้อดังทุกเรื่อง 
ผมไปตามดู reference ที่แฟนบอกมา ขอบอกว่า หมดศรัทธาในตัว ผกก หน้าใหม่ไปเยอะ ไอเดีย พล้อตเรื่อง มุมมอง กลิ่นอาย บรรยากาศหนัง 
มาจากเพื่อนบ้านรอบๆเราอย่างมาเลย์ สิงคโปร์นี่เองครับ


แต่เอาเหอะ หนังเค้าก้อเรียกเสียงหัวเราะ และน้ำตาได้ ผู้ชมแฮปปี้ นี่ผมว่าจะมีที่มาที่ไปยังไง ไม่ต้องคิดแล้วครับ ถือว่าผ่านสวยๆ

ผมเรียนฟิล์มคลองหก เหลือวิทยานิพนธ์ตัวเดียวอาจารย์ไม่สอบให้ซักที ผมจบเองเลย
เขียนบทหนังส่งประกวดโครงการต่างๆมา 6 ปี ไม่เคยผ่านเข้ารอบเลยซักครั้ง แต่ยังทำต่อ
และทุกวันนี้ยังเขียนส่งโครงการประกวดและก็แป๊กตามเคย เป็นเพราะผมรักหนัง ตอนเด็กๆเก็บเศษฟิล์ม
ตามรถฉายหนังกลางแปลงมาส่องเทียนเล่น ผมว่าความชอบกับการเรียนเก่งมันต่างกันนะครับ
ค้นหาตัวเองให้เจอครับ.  อย่าไปสนใจค่ายครับ GTH ไม่ได้เก่งในความคิดผม เขาแค่มีกรอบในการทำหนัง
ที่ชัดเจนของเขา

จบจุฬาฯ ได้คอนเนคชั่น GTH เต็มๆครับ งานทีสิสของเอกฟิล์มจุฬาฯ (เขาเรียกว่า "กางจอ") จะมีรุ่นพี่ที่มีชื่อเสียงเข้ามาวิจารณ์หนังให้ ซึ่งก้แน่นอนครับ รุ่นพี่เขาก้อย่างเช่นพี่ย้ง พี่หมู พี่เก้ง ฯลฯ จบนิเทศศาสตร์ จุฬาฯ กันทั้งนั้น รุ่นพี่เขาปูทางกันมาดี เข้าไปทำ GTH กันเยอะ ไปเป็นเฮดของที่นั่น เวลาเขามาดูงานรุ่นน้องสถาบันเขา ถ้างานไหนเจ๋งๆ โดนๆ ก้ชวนไปทำงานด้วยกันกลางงานเลยครับ อย่างน้อยๆเขาสบายใจได้ว่าเป็นรุ่นน้องที่รู้จักมักคุ้น เคยเห็นงานแล้วว่าเป็นยังไง หรือบางทีอาจจะรู้ไปถึงนิสัยใจคอกัน ว่าน้องคนนี้เอาไปทำงานด้วยแล้วเวิร์คไม่เวิร์คยังไง

คอนเนคชั่นมันเป็นเรื่องสำคัญครับ แต่ฝีมือเราก็เป็นเรื่องสำคัญกว่า สองอย่างนี้มันต้องมีทั้งคู่ครับ
เก่ง แต่ไม่มีคอนเนคชั่นก้ยากหน่อยครับกว่าจะรุ่ง
คอนเนคชั่นดี แต่ไม่เก่ง...มีคอนเนคไปก้เท่านั้นครับ ไม่มีใครเอา

สรุปแล้วถ้าเราเก่งและดี(นิสัย กริยา) อยู่ที่ไหนก้มีแต่คนรัก คนชื่นชม แล้วเราก้จะประสบความสำเร็จครับ