พี่ๆ มีวิธีกำจัดความเห็นแก่ตัวของตัวเองไม๊ครับ(ขอคำปรึกษา)

    คือ ผมรู้สึกว่าตั้งแต่มาเรียนมหาลัย ตัวเองเห็นแก่ตัวจัง
อะไรก็ตามที่ทำแล้ตัวเองไม่ได้ประโยชน์ มักจะไม่ค่อยทำ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ทำตลอด
....อีกอย่าง ความคิดของผมมันมีแต่เสียดสี แทงผู้อื่นๆ แม้กระทั่งเพื่อนด้วยกันเอง
ผมรู้สึกตัว และพยายามสะบัดความคิดเห็นแก่ตัวนี้ทิ้งไป แต่..มันก็กลับมาอีก เฮ้อออ
พี่ๆ มีวิธีคิดอะไรที่ทำให้ตัวเองโล่ง โปร่งสบาย เพราะความคิดสดใสไม่มองโลกในแง่ร้ายบ้างครับ

เข้ามาซึมซับ สดับรับฟัง

เอาแบบพระๆไหม
เห็นแก่ตัว แก้ด้วยฝึกการทำทาน
เสียดสีแก้ด้วยการฝึกมุทิตาจิต  ทำความเข้าใจกับพรหมวิหาร4...(ไห้เข้าใจด้วยนะ)  หลักนี้ถ้าฝึกได้มีแต
http://www.learntripitaka.com/scruple/prom4.html

- ขอบคุณพี่ๆ Thaidfilm ทุกคนเลยนะครับ ผมอ่านไป นั่งคิดตาม หลายสิ่งหลายอย่างเหมือนเป็นคำตอบที่ผม
หามานาน ตอนนี้ผมพอจะเข้าใจการปรับตัวแล้วล่ะครับ จะปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อม สังคมมหาลัยนี้ให้ได้
...จะยินดีกับคนที่เค้ามีผลงานดีเด่น ทั้งๆ ที่เราด้อย แล้วจะนำมาเป็นพลัง
ขอบคุณครับ

แต่ไอข้อที่เสียดสี เสียดแทง เราไม่สนับสนุนนะ เราสนับสนุนให้คุณเห็นแก่ตัว แต่อย่าขี้อิจฉา มันไม่ดี ใครทำดี ก็ดีใจกว่าเค้า แล้วใช้เป็นสิ่งผลักดันให้ทำตัวเองให้ได้ดีกว่าเค้าดีกว่า อย่าไปอิจฉา มันจะดึงตัวเราต่ำเอง

เห็นแก่ตัวต่อไปเถอะครับ

คนทุกคน มีความเห็นแก่ตัวอยู่ในตัวทั้งนั้น มันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรถ้าไม่ได้สร้างปัญหาอะไร หรือสร้างความเดือดร้อนอะไรให้ใคร

ผมก็เป็นคนเห็นแก่ตัวนะ

แต่หลังจากเราเห็นแก่ตัวแล้ว สร้างประโยชน์ให้กับตัวเองแล้ว เราก็สร้างประโยชน์ให้กับคนอื่นบ้าง ถ้ามันไม่ทำให้เราเดือดร้อน โดยที่คิดเห็นแก่ตัวต่อไปว่า ซักวันนึง คนที่เราเคยช่วยไปนั้น จะกลับมาช่วยเราบ้าง เห็นมั๊ย เราคิดโคตรเห็นแก่ตัวเลย

ทุกวันนี้เราเลยยึดถือข้อนี้เสมอมา การที่เราไปช่วยคนอื่น เวลาได้รับการร้องขอ ถ้ามันไม่ก่อร่างสร้างปัญหาให้เราแล้ว เราจะช่วยเสมอ ไม่ใช่เพราะเราเป็นคนดี แต่เราหวังผลในอนาคต ว่าซักวันนึงเราอาจจะได้ผลประโยชน์อะไรจากเค้ากลับคืนมาบ้าง

เราว่า การที่คุณคิดแบบที่โพสมา คุณไม่ได้เห็นแก่ตัวหรอก
การไม่ช่วยเหลือคนอื่น ไม่ใช่การเห็นแก่ตัวเสมอไปสำหรับเรา จริงๆตัวเอาเองมีเหตุผลบางอย่างเสมอ แต่เราไม่รู้มันคืออะไร เราเลยเลือกที่จะไม่ทำ ลองคิดแบบเราสิ เราไม่ได้ทำให้เค้าฟรีๆ ซักวันนึง ถ้าเราลำบาก เค้าอาจจะกลับมาช่วยเหลือเราก็ได้ เห็นมั๊ย มันมีผลประโยชน์แอบแฝง ทีนี้ เราก็จะได้อะไรกลับมาแล้วแม้มันจะไม่ใช่ตอนนี้ก็ตาม แล้วเราจะไปช่วยเค้าเอง โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ

คำตอบเราอาจจะไม่โดนใจ หรือขัดใจใครหลายคน แต่เราไม่ใช่พวกโลกสวยอ่ะ เราอยู๋ในโลกมืด ทุกวันคือการเอาตัวรอด 555 ไม่ต้องมาดราม่ากะเรานะ

ใช่ครับ สังคมดี รอบข้างดี เพื่อนดี เราก็ปรับตัวได้ง่ายขึ้น เพราะเรามีแบบอย่าง ที่ดี ไม่งั้นเราก็เป็นแกะดำ
ถ้าสังคม Thaidfilm เห็นแก่ตัว ป่านนี้เพื่อนๆที่เข้ามาคงต้องพากันงมโข่งกันกันต่อไป แต่ Thaidfilm นั้น เป็นสังคมที่แบ่งปั่น ช่วยเหลือ แต่ก็ยังต้องมีการสอนกันบ้าง เช่น คำถามเดิมๆ ก็จะมาเตือนให้ไปลองค้นหาด้วยตัวเองก่อน
เพราะฉะนั้น สังคมเรามันต้อง แบ่งปั่น แนะนำ ช่วยเหลือ และ สั่งสอน คนมันถึงจะมีประสพณ์การที่ดีได้

บุคคล สังคม และ สิ่งแวดล้อม มีผลต่อความการปรับเปลี่ยนความคิดและพฤติกรรมของคนเราพอสมควร ...
เหมือนคนอยากเลิกเหล้า เลิกบุหรี่ แต่รอบข้างมีแต่ขี้เหล้าเมายา ก็คงจะเลิกยาก ...

...คนทำงานผ่านประสบการณ์มานาน เขาเรียกกันเล่นๆว่า มีพรสวรรค์ " สามารถล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้"
เมื่อเรามีพรวิเศษข้อนี้แล้ว นั่งถามตัวเราเองว่า เรามี...เรารู้...แล้วเราได้อะไร?..
เพื่อนในกลุ่มคิดงานออกมาเทพ เรารู้แน่ว่า ถ้าทำตามที่กลุ่มแนะนำ งานต้องออกมาห่วย....
อย่ากระนั้นเลย ( ในเมื่อเรามีพรวิเศษ ) เตือนสติบอกเพื่อน อ้างเหตุผลต่างๆ สรุป " มึงอย่าทำเลย เสียเวลาเปล่า "...
แต่ทุกคนกลับมองว่า เราไม่ต้องการให้กลุ่มเพื่อนๆก้าวหน้า ถึงมาพูดห้ามไม่ให้ทำ เพราะทุกคนเก่งกว่่าเรา...
ถามย้อนกลับใหม่ว่า " เรามีพรวิเศษข้อนี้แล้วเพื่อนๆในกลุ่ม ในโรงเรียนไม่คบ ไม่ร่วมกิจกรรมด้วย "....
แต่ถ้าเราไม่มีพรวิเศษข้อนี้ล่ะ " เราจะมีเพื่อนที่รักกัน ทำงานด้วยกัน สำเร็จด้วยกัน เจ๊งด้วยกัน " มีหรือไม่มีดีกว่านะ...
( ตอนนี้กำลังเขียน ชีวิตโปรดิวเซอร์ต้องปรับตัว.. ซ่ึงกำลังตกอยู่ในสภาวะนี้  )...
...มีน้องใหม่เขียนมาเม้นท์ว่า ครูให้ทำงานกลุ่ม แล้วตัวเองต้องไปทำงานกับคนที่ไม่รู้จัก ทำงานไม่เป็นเลย
หนักกว่านั้นพูดก็ไม่ฟังอีก เลยไม่อยากทำ..
...ผมตอบกลับไปว่า ที่ครูให้ทำก็เพราะ ครูรู้ว่าเราเก่ง เราเป็น จึงให้เราไปรวมกับคนไม่เก่ง เพื่อช่วยเพื่อนๆเหล่านั้นให้มีความรู้
ทัดเทียมกับเรา ถ้าคนเก่งทำงานรวมกันอยู่แต่คนเก่ง แล้วคนไม่เก่งเหล่านี้ จะไปอยู่ในส่วนไหนของสังคม เมื่อจบไปแล้ว...
...ณ วันนี้ หน้าที่ของคนทำงานเก่ง คือ อธิบายแล้วก็พูด พูดไปจนกว่าเพื่อนจะเชื่อ
...เพื่อนในกลุ่มที่ไม่รู้ก็คือลูกค้าหน้าใหม่ในปัจจุบัน คนทำงานอย่างเรามีหน้าที่อธิบายจนกว่าเขาจะเข้าใจ
....ถ้าเพื่อนไม่เข้าใจ ก็ทำงานร่วมไปกับเพื่อน เมื่องานจบแล้วงานออกมาแบบที่เราอธิบาย ต่อไปเขาจะเชื่อเรา
....แต่ถ้าเพื่อนยังไม่เข้าใจก็อย่าไปโกรธ เรามีทางให้คุณเลือกเดิน 2 ทาง ...
"  การที่เราจะเป็นที่ 1 โดยลำพังอย่างโดดเดี่ยว ( โดยไม่มีใครคบ )
    สู้เป็นที่ 2 ที่ 3 หรือที่โหล่ แต่มีความสุขพร้อมไปกับเพื่อนและคนที่เข้าใจเรา "...จะดีกว่าไม๊คับ

ท่านครับ สอนแบบนั้น ก็ผิดตั้งแต่ คิดแล้วครับ
งั้นก็ต้องไปบอกกระทรวงศึกษาว่า ไม่ต้องสอนเด็กนักเรียน เรื่องคุณธรรม จริธรรม กันแล้ว ศาสนาก็ไม่ต้องสอน
เพราะศาสนาก็สอนเรื่องคุณธรรม จริธรรม เด็กๆจะได้มีเวลาว่างมากขึ้น ไปเรียนรู้ด้วยตัวเองกัน ลองไปตีหัวกัน
ลองไปกินเหล้า ลากผู้หญิงไปข่มขืน ลองทำ ลองติดคุกกันดู เผื่อจะโชคดี มีความสุข ประสพณ์ความเร็จในชีวิต

ก่อนที่จะให้มีอะไรเกิดแก่ตน มันก็ต้องคิดก่อน ว่าถูกหรือผิด การคิดแบบนั้นได้มันก็ต้องมาจาก คุณธรรม จริธรรม นั้นแหละจะเป็นตัวบอกว่า ถูก ผิด ...

ใช้ชีวิตง่าย ๆ แต่ อย่ามักง่าย...

คุณโพสแบบนี้สิ่งนี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าคุณรู้ตัว เมื่อรู้ตัวแล้วก็คิดที่จะเปลี่ยนแปลงตนเองขอให้ทำให้ได้

คนโบราณกล่าวไว้ว่า
"เรื่องความรู้ เรื่องวิชาการ สามารถเรียนรู้ทันกันได้...."
"แต่เรื่องคุณธรรมและจริยธรรมเป็นสิ่งที่เรียนรู้กันไม่ได้...
แต่ต้องเกิดแก่ตน รู้ด้วยตน จึงจักบ่มนิสัยของตนเองได้..."

เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน
การเห็นแก่ตัวมีทั้งมีเหตุผล และไม่มีเหตุผล
1) มีเหตุผล ก็อย่างที่น้องพูดมานั้นแหละ   ทำไปทำไม!!! มันไม่ได้ประโยชน์กับตัวเรา ทั้งทางตรงและทางอ้อม ทั้งตัวและทางใจ
2) ไม่มีเหตุผล  เกิดขึ้นหลังจากที่เรา ทำข้อ 1 มาต่อเนื่องจนกลายเป็นนิสัย มันจะทำงานอัตโนมัติ กลายเป็นคิดแง่ลบ มองแง่ลบ ทำอะไรแง่ลบ โดยที่ไม่ต้องลังแล หรือคิดอะไรมาก อันตรายที่สุดแล้ว (กับตัวเอง)
และผมคงไม่มานั้งพูด นั้งสอนในเรื่องแบบนี้ แค่ไม่กี่บันทัดมันจะช่วยอะไรได้นะครับ ช่วยไม่ได้หรอกครับ แค่ช่วยบอกให้รู้ว่า ผมอีกคนที่เข้าใจ แต่การที่คนเราจะเปลี่ยนจากสิ่งที่ีมันติดอยู่ในชีวิตเรามานานพอสมควร มันก็ต้องใช้เวลาเอามันออก
เช่นผมเอง...ตอนวัย 15-17 ผมเป็นคนปากร้าย ใจร้อน ปากร้าย ใจร้อนผม มันเกิดจากที่ผมจะต้องใช้ชีวิตอยู่ให้ได้เพียงตัวลำพัง ต้องต่อสู้ ต้องป้องกันตัวเอง เกิดจากการผยอง เพราะคิดว่าตัวเองเก่ง เกิดจากการคิดว่าเป็นคนสำคัญเพราะทำได้ทุกอย่าง นั้น ทำให้ผมกลายเป็นคน ปากร้าย ใจ้ร้อน โดยที่ไม่รู้ตัว เป็นคนหยิ่งโดยไม่รู้ตัว แต่..ผมไม่เคยเห็นแก่ตัวเท่านั้น เพราะผมชอบช่วยคนอื่นๆ โดยที่ไม่หวังอะไร แต่..ผมดันได้ ปากร้าย ใจร้อน หยิ่ง มาแทน เพราะว่าได้คำชมมาตลอด เป็นคนสำคัญ ทำให้ผมหลงทางอยู่นาน กว่าผมจะหลุดจากสิ่งเหล่านั้น กว่าผมจะเข้าใจ กว่าผมจะเปลี่ยนตัวเองได้ ก็ใช้เวลาหลายปี (แต่ผมก็ไม่ได้ทำคนเดียวนะครับ เราต้องมีพี่เลี้ยงมาค่อยแนะนำด้วย คอยเตือนสติ และคอยให้กำลังใจ เวลาผม ถึงทางตัน)
นี่แค่บางเรื่องที่ผมนำมาแบ่งปัน ให้ฟัง
ข้อคิด... แม้เราจะรู้ว่าอะไรผิด อะไรถูก แต่ถ้าเราไม่มีแบบแผนที่ดีให้เราเดินตาม ไม่มีผู้ที่นำทางที่ดี ผู้ที่คอยผลักดันให้เราเดินตรงทางในยามที่เราเดินวนไป วนมา ชีวิตของเรา ก็ยากที่จะสลัดสิ่งที่อยู่ในตัวเราออกไปได้ ถึงแม้ผมจะบอก เคล็ดลับไปว่า....ทุกอย่างในโลกนี้ มันง่ายมาก นั้นคือ... เมื่อคุณรู้แล้วว่า ดี ไม่ดี ก็เพียงแค่คุณ ตัดสินใจเท่านั้น ตัดสินใจ ตัดสินใจ เท่านั้น ว่าจะทำอันไหน!!!!! .......เคล็ดลับของผม....
แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น....
ขอให้มีความสุขครับ