สอบถามเกี่ยวกับการทำและวิธีเสนอบทภาพยนตร์

เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อคืนผมนอนและ...ฝัน...เหมือนเช่นทุกๆครั้ง ซึ่งผมมักนอนและฝันอย่างนี้อยู่เสมอๆ แต่คืนนี้ที่มันแตกต่างจากทุกๆคืน คือว่า...
เรื่องราวในฝันของผมนี่สิ มันสนุกมาก ผมตื่นขึ้นมาตอนไคลแม็กซ์พอดี มันคงเป็นปกติวิสัยของความฝันที่คนเรามักจะตื่นขึ้นมา เมื่อเรื่องมันถึงไคลแม็กซ์เสมอๆ 
กระนั้นก็เถอะ...กลางดึกคืนนี้ผมไม่สามารถข่มตาให้หลับลงไปได้อีกแล้ว จิตสำนึกมันกำลังประกอบจิ๊กซอเรื่องราวที่จิตใต้สำนึกได้ทิ้งร่องรอยไว้อย่างขะมักเขม้น 
ปากกา กระดาษ และความคิดฟุ้งซ่าน พลั่งพลูออกมาอย่างต่อเนื่อง ผมหยุดมันไม่ได้จริง เขียนต่อไป และต่อไป จนได้พล็อตเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ
พอกลับมาอ่านอีกครั้ง เอ๊ะ!! เข้าท่าแฮะ! บอกตามตรงว่าผมอยากทำหนังเรื่องนี้เองให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่ข้อจำกัดมากมายประดังประเดเข้ามา อย่างที่รู้กัน...


ลองคิดๆดูแล้ว ถึงบทมันมีความเป็นไปได้ที่จะฮาระเบิด ซึ้งกระจาย น้ำลายหกมากหลาย แต่ถ้า Production ห่วยๆมันก็ทำร้ายบทที่อาจจะดีนี้ก็ได้
โดยส่วนตัว ไม่เคยเขียนบทภาพยนต์แบบจริงจังมาก่อน เขียนเล่นถ่ายขำกับเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยเท่านั้น
แต่เรื่องนี้มันต่างออกไป ผมพิจรณาอย่างรอบคอบพอควรแล้วว่า มันน่าจะขายได้สไตย์ GTH เลยล่ะ (ออกตักแรง จะเจ็บหนักไหมเนี่ย!!)
ไม่ได้คาดหวังมากมาย แค่อยากทำมันให้สุดๆ สักครั้งในชีวิตน่ะครับ ผมไม่ได้จบสายภาพยนตร์มา เพื่อนฝูงในวงการก็น้อยมักๆ


ประเด็น(แล้วล่ะ) : อยากสอบถามผู้รู้หน่อยครับว่า ผมจะมีวิธีเสนอบทของผมในค่ายยักษ์ๆ ได้อย่างไรบ้าง หรือแบบเดินโทงโทงเข้าไป แล้วบอกว่า ผมมาเสนอบทภาพยนตร์ครับ อย่างนี้มันจะฮาร์ดคอร์ไปหรือไม่ หรือมีวิธีละมุนละม่อมกว่านี้ ช่วยแถลงแจงให้ทราบที
อีกประเด็น(สำคัญจ้ะ) : ราคาค่าหัวบทภาพยนตร์ของจอมยุทธ์ ไร้ชื่อ ไร้สังกัด แบบนี้จะตกสักประมาณคร่าวๆเท่าไหร่ และจะมีโอกาสประสบพบความสำเร็จดั่งฝันที่วาดไว้ไหม (เล่าเอย...)


จอมยุทธ์ในยุทธภพ และบรรดาผู้รู้ใจอารีทั้งหลาย ได้โปรดแนะนำสั่งสอนกลเม็ดเคล็ดต่างๆ ถือเป็นวิทยาแด่สานุศิษย์ทั้งหลายทั้งปวงด้วยเทอญ   ...   สาธุ   ...

ลองเสริชดูในนี้ครับ มีอยู่

เคยฝันแล้วสนุก ๆ เหมือนกัน ตื่นมาอยากเอาไปทำหนังทันใด ก่ะว่ากล้องสักตัวแล้วเกณฑ์เพื่อนผองน้องพี่ ... พอนานเข้าดันลืมเรื่องไปซะนี่

มาตั้งถึงหน้ากระทรวง แถมไม่ได้ขีดๆเขียนๆสองสามบรรทัด

อ่านดูแล้ว เป็นการเขียนที่มาจากใจเลยทีเดียว สมคุณค่ากับการได้กลับไป

พูดถึง GTH จะยกตัวอย่างชัดๆ นี่ขนาดลงมือทำ จนจับต้องได้



มันก็มีผลทำให้เขาสนใจ ให้ทีมงานตามหา เพื่อเรียกไปคุย

ไปไกลที่สุด แค่ ได้ตัวเลขมารีเสิจอีกโปรเจ๊คหนึ่ง ที่ GTH สามารถมีส่วนร่วมตั้งแต่แรก

ก็เต็มที่เหมือนทุกๆงาน ปกติเขารีเสิจเป็นกระดาษ นี่ทำเป็นซีรีย์รีเสิจ เป็นหนังกึ่งสารคดี

จากเรื่องจริงของกลุ่ม นศ. underdog ที่เอาชนะ ม.ดังๆได้ นศ.เขาก็แยกย้ายไปอยู่ตามที่ต่างๆหมดและ

พอเซ็นส่งมอบของทั้งหมด เพื่อแลกกับตัวเลขยอดสุดท้าย ของทุกอย่างก็เป็นของเขาหมด

รีเสิจซีรีย์นี้มี 8 ตอน แต่เอามาอวดใคร ไม่ได้ซักตอน T_T เดี๋ยวไว้อีก 10 ปี ถ้าเขาไม่สร้างแล้วจะเอามาอวด

เล่าเพื่อให้เห็นว่า ทำขนาดนี้แล้ว อยู่มานานประมาณนึงแล้ว รู้เรื่องมากขึ้นบ้างแล้ว

แต่โอกาสการได้ทำ มันก็ไม่ต่างอะไรจาก คนที่ไม่รู้อะไรเลย ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ถ้าคุณไม่รู้จักใคร

สังคมเราเป็น สังคมพวกพ้อง ถ้าอยากจะทำจริงๆ ต้องเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเขาให้ได้ 

ฝึกงาน >> เรียนรู้ >> ขยัน >>อดทน>>ครับ>>ได้ครับ>>ดีครับ = หวังว่าสักวันจะเป็นของเรา

ถ้าเป็นในยุคก่อน พอจะการันตีได้ว่า ได้ทำแน่ๆ เช่นที่ ผู้กำกับลุงๆ เขาทำได้กันมา

แต่ยุคนี้ คำว่าพวกพ้อง มาก่อน ส่วนรวม ที่หลัง มันยิ่งชัดขึ้นๆ ทั้งระบบ

แถมคนส่วนมากดันเลือกที่จะยอมรับแบบเงียบๆเสียด้วยสิ

คนเก่งๆก็อยู่ในคนส่วนมากนั่นล่ะ แต่พอยอมรับชะตาที่ตัวเองมีส่วนร่วมอ้อมๆ

ก็ค่อยๆหายไปกับกาลเวลา อย่างน่าเสียดาย ดูเหมือนไม่มีทางออกเลยก็ว่าได้

(เคยมีลูกค้าได้งบใครเข้มแข็งมา เขียนบทได้ดีมาก เพราะเมื่อดูหนัง ตอนตัดออกมาแล้ว ได้มากกว่าตอนที่อ่านบท นั่นก็เป็นคนเก่งๆจากสายอื่นอีกคน ที่ระบบพลาดไป )

 
อีกประเด็นที่วงเล็บว่าสำคัญ ลืมๆไปได้ก็ดี ถ้าลืมไม่ได้ แนะนำให้เป็นแค่ฝันต่อไป ถ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ

ถ้ายึดมั่นไว้เป็นที่ตั้ง แสดงว่าติดกระดุมเม็ดแรกผิดและ มีแต่คนที่รักมันจริงๆ ที่จะยอมเสียเงินตัวเองทำฝัน

ลองไปตามหากระทู้ที่เขาตั้งเล่นๆดู  ถ้ามี 35 ล้าน จะเอามาทำหนังมั๊ยอะ จะได้หัดเซิจเปนและค้นคว้าเป็น

ประมาณนี้ อิอิ

  

 

มี 2 อาชีพที่เข้าในวงการยากกกกกกมากกกกก และแทบไม่มีที่ในตลาดให้ยืน คือ อาชีพนักพากย์ ขายเสียงสปอต กับ คนเขียนบท ( น่าสงสารเนอะ )
อาชีพอื่น ช่างภาพ , ตัดต่อ , โปรดิวเซอร์ ฯลฯ อยากให้ใครรู้จักก็นำผลงานไปเสนอ แต่ 2 อาชีพที่กล่าวข้างต้น แทบปิดประตูตายมองไม่เห็นแสง
นำเสนอก็กลัวโดนก๊อป ( เขียนบท ) จะเข้าวงการก็โดนกัน ( ขายเสียง ) เพราะอะไรที่ 2 อาชีพนี้ น้องใหม่เข้าในวงการยาก เพราะรายได้ดีมากๆๆๆๆๆ
แถมเหนื่อยน้อยด้วย คิดดูอ่่านสปอต 15 วิ. 3 บรรทัด 5 พัน อ่านไม่ถึง 15 นาที แต่ช่่างภาพ ถ่ายทั้งวัน ยืนจนขาเมื่อย ตัดทั้งคืนแก้แล้วแก้อีกใช้เวลา
3 วัน ส่งงานได้มา 3 พัน ( งานแต่งงาน ) ส่วนรายได้เขียนบทละคร ครึ่งชั่วโมง 5 พันขึ้น ( แบบไม่เก่งนะ ) ด้วยข้อดีหลายอย่าง (ที่ยกตัวอย่างมานี้ )
จึงทำให้ทุกคนรักษาบ่อเงินบ่อทองของตัวเองไว้ สุดชีวิต ไอ้ที่จะเข้าไปยืนอยู่ในวงการได้ นั่นคือ สร้างเองเขียนเอง หรือ ต้องรู้จักสนิทจริงๆ ที่เราเห็น
คนเขียนบทเยอะแยะในวงการ ไปสืบเบื้องหลังกันเถอะ มาจากคนเดียวที่รับงานและแยกซับต่างหากไปอีก 10 คน เพราะเมื่อลูกค้าเริ่มเชื่อใจก็จะใช้
คนนี้คนเดียว การจะเข้าวงการเขียนบทต้องหา โปรดิวเซอร์บท ให้ได้ ( เหมือนโปรดิวเซอร์ทีวี ที่มีอำนาจสิทธิ์เด็ดขาดในการให้งานใคร ไม่ใช่เจ้าของ )
ถามว่าคนทำหนังละครรูัปัญหาพวกนี้ไหม รู้แต่ก็ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงเพราะเขาก็ไม่รู้จักใครนอกจากคนนี้ จะเปลี่ยนให้คนอื่นเขียน ก็ไม่มีเวลา ฉนั้น
ผมจึงเคยโพสไว้หัวข้อว่า คนเขียนบทต้องเปิดตัวหาที่ยืนในตลาดให้ได้ด้วยตัวเอง อาจเขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่คล้ายแต่ไม่เหมือนลงในคอลัมน์อะไร
ก็ได้ แล้วก็โพสไปยังบริษัททำหนัง หลายๆแห่ง ส่งไปทุกบริษัทเล็กใหญ่ 100 บริษัท อาจมีคนเปิดดูสัก 5 คนก็คุ้มถ้าเขาเห็นแววความสามารถของเรา
ก็สบายไปตลอดชีวิต และยิ่งถ้าคุณเขียนไว้ในคอลัมน์แล้วมียอดคนที่อ่าน หรือเม้นท์มาเป็น หมื่นคน ส่งเป็นหลักฐานให้เขาเปรียบเทียบ ว่าตลาด
ในกลุ่มที่คุณเขียน ( วัยรุ่น ) ชื่นชอบ เช่น นักเรียนหญิง , นักเรียนชาย , หรือพวกช่างกล ( ต้องสร้างกระแสตลาดของคุณเองขึ้นมาให้ได้ )
เพื่อที่จะให้พี่ๆคนทำหนังละครเห็นถึงความสามารถ การใช้คำพูด การดำเนินเรื่อง อย่าลืมว่า คนเขียนบทแต่ละคนจะถนัดไม่เหมือนกัน บางคนถนัดบทชีวิต,
บทตลก , บทแนวตื่นเต้น ฯลฯ ในอดีตพี่ๆคนเขียนบทหลายคนชำ้ใจกับการนำเสนอบท ไปนั่งรอหน้าบ้านเจ้าของ  ตั้งแต่เช้าจนดึกตี 1 ตี 2 เพื่อจะยื่นบท
ให้อ่าน สุดท้ายบริษัทยื่นกลับบอกไม่ผ่าน แต่ภายหลังก็มีเนื้อเรื่องคล้ายกันออกมาให้ชำ้ใจ ยุคนี้เป็นยุคของเทคโนโลยี กลัวอะไรคับ ทำของที่เรามีอยู่
ทำง่ายมากทำในเฟสบุ๊คของเรานี่ล่ะ เขียนให้คนอ่านฟรี คนชอบเยอะอ่านไปกดไลท์ไป  ถ้าอ่านดีสนุกไม่ต้องกลัว คนอ่านจะช่วยประชาสัมพันธ์ผลงาน
ให้คุณ โดยนำไปฝากไว้ในเว็บอื่นให้คนอื่นได้อ่าน.. เดี๋ยวกระแสก็เกิดขึ้นเอง เมื่อมีคนพูดถึงเยอะ ทีวีนิตยสารก็ต้องตามตลาดเขาก็จะมาติดต่อคุณเอง
สำคัญอยู่ที่ว่า..เมื่อคุณฝันอยากเป็นนักเขียน  อย่าอยากแล้วทำ หรือเบื่อก็หยุด ฝันให้ตลอด ไม่ว่าจะทำอะไรในชีวิตก็สมหวังคับ..
..และอีกอย่าง ..ถ้าเนื้อเรื่องสนุกจริง ดีจริง อย่างที่คุณบอก เขียนมาซิ ผมจะเป็นคนนำผลงานคุณไปฝากไว้ในเว็บต่างๆเอง ( รอชมผลงานดีๆอยู่นะคับ )
http://www.thaidfilm.com/read.php?tid=9236&fpage=3 ( นี่คือตัวอย่างของคนเขียนบทในเว็บ แล้วในที่สุดก็มีผู้สร้างหนังละครมาซื้อไปสร้าง )..

โหพี่ป้อม ยุทธจักรเกรียน หนังในตำนาน ผมอยากดูมากครับ

อ่านคอมเม้นท์พี่ๆ แล้วเปิดมุมมองไปได้อีกเยอะ ตอนแรกก็คิดไว้อยู่แล้วว่าโลกใบนี้มีพื้นที่ค่อนข้างจำกัด ยิ่งเกิดใหม่ยิ่งต้องดิ้นร้นมากกว่าแต่ก่อน
โลกภาพยนต์ก็ละม้ายคล้ายโลกการเมือง ระบบการปกครองของเราก็ยังเป็นแบบประชาธิปไตยไม่เต็มใบผสมผสานระบบอุปถัมภ์แบบไร้ตัวตนอยู่วันยังค่ำ
หน้าที่ขอมือใหม่อย่างเราก็ต้องหมั่นหาความรู้ไต่เต้า หรือต้องผันตัวเองไปทำในสิ่งที่อื่น เพื่อเก็บหอมรอมริบทรัพย์สิน แล้วค่อยกลับมาทำในสิ่งที่ตนฝันไว้ในภายหลัง
แต่พอถึงวันที่มีทุกอย่างพร้อม เราเองกลับเปลี่ยนไป หมดพลังและเรี่ยวแรงที่จะผลักดันความฝัน และสุดท้ายมันก็มอดไหม้สลายไปกับมลพิษที่คละคลุ้งอยู่ในชั้นบรรยากาศเสียนี่

อนิจจาชีวิตสัตว์โลก คงต้องเดินต่อไปแล้วแต่เวรกรรมที่ทำกันมา แต่ก็ยังไม่ได้ท้อครับ ตอนนี้อยากเขียนอยากทำก็จะพยายามทำไปเรื่อยๆก่อน อย่างน้อยเอาบทให้เสร็จเก็บไว้เป็นมรดกให้ลูกหลาน หรือใครซักคนที่เห็นคุณค่า เมื่อนั้นคงอาจจะยังไม่สายเกินไป

ไม่ทราบว่า หากเดินเข้าไปเสนอไอเดีย ทางบริษัทเขาจะว่ายังไงบ้างครับ
ตอนนี้ผมมีเฉพาะเรื่องย่อเท่านั้นนะครับ เสร็จสมบูรณ์แล้ว 1 เรื่อง แนวสยองฝัน ต้นทุนต่ำ

zabzeedmaya การคัดเลือกดาราไทยแน่ใจหรือว่าได้มาตรฐาน
แก้ไข
แด่คนที่อยากเป็นดาราไทยเกิดจนตายแต่ไม่มีโอกาสจะโทษบุญหรือกรรม
1.ทำมัย extra หรือ นักแสดงสมทบ ไม่มีโอกาสได้เป็นดารา
2.จำเป็นด้วยหรือที่ดาราต้องเรียนจบ ป.ตรี ในวัย 25+
3.คนทำงานกลางคืน หมอนวด หรือพนักงานโรงงาน มันคืองาน ไม่ใช่การขายตัว ตามที่คนบางจำพวกดูถูก ควรเปิดโอกาสให้คนกลุ่มนี้ได้เป็นดารานำบ้าง
4.ดูหนังไทย แต่เอาแต่คนไทยผสมจีนไปแสดง นี้หนังไทย ที่ทำให้คนไทยดูใช่ปละ คงไม่ทำฉายนอกโลกหรอก
5.หนังไทยปัจุบัน ยังไม่โดน ควรเปิดโอกาสให้นักเขียนหน้าใหม่บ้างนะ
6.เกิดเป็นคน รวย-จน คือคน ควรเปิดโอกาสให้ ทุกคน เท่าเทียมกัน

ขอบคุณคร้า

Gclub