บทหนังเรือง..อาคม.. พึ่งฝึกหัดเขียนขอคำแนะนำด้วยนะครับ

เขียนยังไม่จบนะครับอ่านไปก่อน แล้วก็ขอคำแนะนำด้วยนะครับ

    
หลวงพ่อกำลังสักยันต์ไห้ชายสองคน พร้อมสวดเสียงดังก้องกังวารหลังจากสักยันต์เสร็จ ชายสองคนก็ได้ลงไปแช่ในบ่อน้ำว่าน 108 ชนิต หลวงพ่อบริกรรมคาถา แค้ลวคาด คงกะพันชาตรีหลังจากจบพิธี สองคนก็ได้ก้มลงกราบ หลวงพ่อก็พรมน้ำมนต์ไห้ [ฉากตัด]
ยุคสมัยนันเป็นสงครามระหว่างไทยกับเขมร เพื่อทำลายล้างยาเสพติดประเทศไทยได้ส่งหน่วยรบพิเศษเข้าไปทำลายล้าง ผู้พันบุญทิง[บุญทิง] และผู้พันสุรเชฐ[เชฐ] ได้รำเรียนวิชาอาคมจากพระอาจารย์คนเดียวกันและเป็นเพือนที่รักกันมาก ทั่งสองได้ถูกส่งเข้าไปทำภาระกิจลับ แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
1
เสียงระเบิดดังตูมผู้พันบุญทิง โยนระเบิดเข้าไปในค่ายของเขมร
แต่ระเบิดไม่กีลูกก็ไม่สามารถ ฆ่าทหารเขมรได้หมด
[เชฐ] ไอ้ทิงหนีเร็วมึงจะอยู่อีกหาอะไร
ทั่งสองวิ่งหนีทหารเขมรเนื่องจากทำภาระกิจล้มเหลวทั่งสองถูกไล่ล่าจวนจะถึงเขตชายแดน แต่ทหารเขมรมีจำนวนมากและ ว่องไวทหารเขมรยิงสาดกระสุนใส่ทั่งสอง
[บุญทิง]ไอ้เชฐมึงหนีไป เดียวกูจะล่อมันไปอีกทาง
[เชฐ]อืมได้ แล้วเรามาเจอกันฝั่งนู้น
ผู้พันบุญทิงฉีกตัวล่อทหารเขมรไปอีกทาง แต่ก็ไปไม่ได้ไกล เพราะมาถึงหน้าผาน้ำตกและทหารเขมรก็วิ่งเข้ามาติดๆ ผู้พันทิงจึงตัดสินใจกกระโดดลงไปเพื่อเอาชีวิตรอด ทหารเขมรเห็นว่าหน้าผาสูงมากและคิดว่าคงไม่รอดแน่จึงไม่ตามต่อ
ส่วนผู้พันสุรเชฐก็กลับเข้ามาในชายแดนไทยได้สำเร็จ [ฉากตัด]
2
ณป่าตะเข็บแนวชายแด่นสองพ่อลูกออกมาหาสมุนไพรและของป่าเพื่อนำกลับไปปรุงอาหารและยา ขนะนัน ลูกสาวก็เลือบไปเห็นซากคน
[บังอร]พ่อๆ มีคนนอนอยู่ตรงนูน
[นายเริม]ไหนวะ ในป่าแบบนีจะมีใครมานอนอยุ่
[บังอร]นูนไงพ่อ ตามฉันมาสิ
ทั่งสองวิ่งเข้าไปดูอย่างรวดเร็วบังอรจับซากคนหงายหน้า แล้วเซ็คลมหายใจว่าตายยัง
[บังอร]พ่อเค้ายังไม่ตาย ช้วยเค้าทีพ่อ
[นายเริม]มันเป็นใครมาจากไหนกูก็ไม่รุ้จะไห้กูช้วยมันหรอ มันอาจจะเป็นพวก……
[บังอร]เอ๋ยพ่อ เห็นคนกำลังจะตายก้ต้องช้วยสิ
[นายเริม] เออๆพามันกลับไปบ้าน
สองพ่อลูกช้วยกันหามผู้พันบุญทิง กลับไปที่บ้าน หลังจากนัน นายเริมก็ถอดเสื้อผ้าของผู้พันออกและเห็นรอยฟกช้ำดำเขียวมากมายแต่ไม่มีรอยแผลใดๆ นายเริมจึงจับตัวผู้พันพลิกตัวเลยเห็นรอยสักเต็มเผ่นหลัง
[นายเริม]นึกในใจ “อ่าไอ้นีมันก็มีของดีนีหว่า” อีบังอรมึงไปเอาเข็มมาสิกูจะถ่ายเลือดคลั่งไห้มัน
[บังอร]ได้จร้าพ่อ
บังอรวิ่งเข้ามาพร้อมเข็ม“นี่จร้าพ่อ”
[นายเริม]อืมเดียวมึง ไปต้มยาแก้ช้ำใน
[บังอร]จร้าพ่อ
หลังจากนันนายเริมก็เริ่มเอาเข็มเจาะเอาเลือดครั่งออก เลือดไหล่ออกมาดำมากและเป็นก้อนหลังจากนันไม่นาน บังอรก็เข้ามาพร้อมยา และป้อนใส่ปากไห้ผู้พัน
[นายเริม] เออเดียวกูจะไปตำยาแก้ฟกช้ำมาไห้มึงประคบมัน


3
บังอรดูแลผู้พันอยุ่หลายวันเห็นผู้พันฝันร้ายมัง ร้อนมัง หนาวมัง จนบังอรเผลอหลับไป
หลังจากนันไม่ทันไรผู้พันก็ลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆและเห็นบังอรนั่งหลับอยู่ด้วยความกระหายน้ำจึงเอามือไปสะกิด ด้วยความยากลำบาก บังอรตกใจตืนขึ้น
[บุญทิง] ขอน้ำกินหน่อย“เสียงสั่นๆ”
บังอรลุกขึ้นไปตักน้ำมาไห้ผู้พันดืมๆด้วยความกระหายผู้พันดืมอย่างรวดเร็วจนกระอัก
[บังอร]ดืมช้าๆก็ได้พีไม่ต้องรีบดอก
ผู้พันดืมจนเหนือยเลยหยุดพักหายใจ
“ บังอรจึงลุกขึ้นมาแล้วตะโกน ”
[บังอร] พ่อๆพีเค้าฟืนแล้ว
[นายเริม]เออๆเดียวเสร็จละกุจะขึ้นไปดู
นายเริมเป็นอาจารย์ที่สักยันต์และหมอยาที่คนนะแวกนันนับถือและเคารพมากมาย
[นายเริม]เอาเสร็จแล้ว
เหล่าลูกศิษลูกหาลงกราบแล้วก็จากไปส่วนนายเริมก็สะบัดผ้าแล้วลุกขึ้น แล้วเดินขึ้นไปบนเรือน
ผู้พันยกมือไหว้ขอบคุณ
[บุญทิง] ขอบคุณมากนะครับที่ช้วยผมไว้“เสียงสั่นๆ”
[นายเริม]ไม่เป็นไรหรอก เห็นคนจะตายก็ต้องเข้าช้วยมันเป็ฯเรืองปกติ แล้วเองชื่ออะไรละ
[บุญทิง]ผมชื่อบุญทิงครับ
[นายเริม]แล้วไหงเองไปนอนอยู่ริมน้ำตกละ
[บุญทิง]พอดีผมข้ามไปทำภาระกิจฝังเขมร แล้วถูกพวกทหารเขมรมันไล่ล่า “ผู้พันบุญทิง ไอออกมาเป็นเลือด”
[นายเริม] พอๆแค่นีก่อนไม่ต้องเล่าแล้วพักผ่านก่อนเดียวไม่กีวันเองก็จะหายดีเป็นปกติ
ผู้พันบุญทิงหลับตาลงแล้วพักผ่อนหลายวันต่อมา ผู้พันบุญทิงหายดีเป็นปกติ และดีขึ้นเรือยๆอยู่กินกับนายเริมและบังอร จนบังอรและผู้พันบุญทิง มีใจช้อบกันมองกับแล้วยิมช้อบจนนายเริมเริ่มเห็นเข้า นายก็ช้อบผู้พันบุญทิงมากเลยเอยปากบอก
[นายเริม]ไอ้บุญทิง
[บุญทิง] จร้าน้าเริม
[นายเริม]กูเห็นมึงมองลูกสาวกูตาเป็นมัน มึงช้อบลูกสาวกูสินะ
ผู้พันบุญทิงนั่งเงียบไม่เอยปากพูดอะไรได้แต่ยิม
[นายเริม]มึงมาเป็นลูกเขยกูสิกูจะยกลูกสาวและวิชาที่กูมีไห้มึง
[ผู้พันบุญทิง] จะดีหรอจ้าน้าเริม
[นายเริม]ดีสิวะกูปูนนีแล้วกูยังไม่มีหลานเลย และผู้สืบทอดวิชากูก็ไม่มี
ผู้พันบุญทิงก้มลงกราบแล้วพูด
[บุญทิง]ขอบใจมากเลยจร้า
หลักจากนันผู้พันบุญทิงก็ได้อยู่รวมหอกับนางบังอรจนนางบังอรได้ตั่งท้องและ วิชาอาคมของนายเริมก็ได้สอนไห้ผู้พันบุญทิงจนหมดสิ้นแต่ผู้พันบุญทิงกลับไม่พอใจกับวิชาที่ได้เรียนมาจึงคิดว่านายเริมไม่ได้สอนวิชาไห้ตนทั่งหมดผู้พันบุญทิงจึงเข้าไปค้นในห้องพระของนายเริมจน พบตำราที่ซ่อนอยู่ของนายเริมและเป็นวิชาที่ผู้พันต้องการ นันก็คือเวชสายดำหลังจากได้ตำราแล้วผู้พันบุญทิงก็ออกจากห้องไปที่ริมน้ำตกและเปิดอ่านและจำตำราจนขึ้นใจแล้วกลับมาที่บ้าน

[บังอร] พีบุญทิงไปไหนมาหรอจร้า
[บุญทิง]กูก็ไปอาบน้ำมาสิวะ จะถามอะไรไห้มากความ
นายเริมและบังอรเอะใจดูเหมือนว่าอารม์ของบุญทิงเปลียนไป
[นายเริม]เอ้าๆกินข้าวไม่ต้องพูดไห้มากความ กูหิวแล้ว
ทุกคนกินข้าวเสร็จแล้วก็ขึ้นนอนบุญทิงนอนแล้วมองไปที่ท้องของบังอรแล้วนึกในใจ “เดียวก่อนเถอะอีบังอรกูจะเอาลูกของกูแล้วไปจากที่นี”
หลังจากวันนันมาบุญทิงก็ได้ศึกษาวิชาสายดำจนชำชองสามารถเรียกผีมารับใชได้นายบุญทิงกำลังทำของอยู่ในห้องขณะนันนายเริมก็เปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นสิงที่ไม่เคยคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น
ด้วยความตกใจนายเริมจึงตะคอก
[นายเริม]ไอ้บุญทิง กูบอกมึงแล้วไช่ไหมว่าห้ามเรียนวิชาสายดำมันเป็นของสกปรก
บุญทิงหันมาแล้วหัวเราะเสียงดังฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
[บุญทิง]พ่อตาไม่แบ่งของดีไห้ลูกเขยมีด้วยหรอวะจะเก็บไว้คนเดียวหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ด้วยความโมโหนายเริมจึงยิบไม้ขึ้นมาจะฟาดบุญทิงแต่ถูกบุญทิงจับไว้
[บุญทิง] ไอ้แก่คิดจะฆ่ากูหรอ
บุญทิงลุกขึ้นพร้อมกับมีดหมอแล้วเสียบเข้าที่ท้องของนายเริมพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
[บุญทิง]กูนึกว่าจะแน่ ฮ่าๆๆๆๆๆ ทีแท้ก็แพ้มีดกู ฮ่าๆๆๆๆๆถูย
[นายเริม]ไอ้ทิงมึงมันเหียมาก กินบนเรือนขี้บนหลังคา เลียงเสียข้าวสุก กูขอสาปแช่งมึงขอไห้วิชาของมึงกินมึงเอง
“พอพุดจบนายเริมก็กระอักเลือดตาย”
[บุญทิง]ไอ้แก่ของที่มึงมีกูขอละกันนะ
ไม่ทันไรบังอรก็กลับมาแล้วเห็นสภาพของพ่อนอนกองเลือดอยู่ด้วยความตกใจจึงวิ่งเข้าไปดูพ่อ
[บังอร]พีบุญทิงทำไมต้องค่าพ่อด้วย พ่อทำอะไรผิดหรอ “ร้องไห้”
[บุญทิง]พ่อมึงมันดันรู้มากเสือกกักวิชาไม่ยอมสอนกูมึงอีกคนอย่าคิดว่าจะรอดไปเลย ลูกนะกูขอก็แล้วกันฮ่าๆๆๆๆๆๆ
[บังอร]พีบุญทิง บ้าแล้วหรอ นีมันลูกเราสองคนนะ “สะอึกสะอื้น”
บุญทิงเดินเข้าไปไกล้ๆพร้อมรอยยิงอันดีใจแต่แววตาที่โหดเหียมและชกเข้าที่หน้าบังอรหนึงที่จนบังอรเกือบสลบ หลังจากนันบุญทิงก็เอามีดกรีดลงท้องของบังอรแล้วเอาลูกออกมาพร้อมกับหัวเราะด้วยความดีใจฮ่าๆๆๆๆๆๆลูกพูดออกมา
[บุญทิง]นีแหละคือสิงที่กูต้องการฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
หลังจากได้เด็กมาแล้วบุญทิงก็เริมพิธีกรรมย่างเด็กทำลูกกรอกตามตำราบุญทิงไช้เวลาทำพิธีอยู่หลายชมจนสว่าง ขณะนันเองก็มีลูกศิษย์ของนายเริมมา
[ลูกศิษย์]อาจารย์ อาจารย์ อาจารย์อยู่ไหมครับ
บุญทิงได้ยินเสียเลยหันไปมองแล้วนึกในใจ “มาได้จังหวะพอดีเลยนะมึงฮ่าๆๆ”
ลูกศิษย์ของเดินขึ้นบรรไดมาแล้วเห็นห้องของอาจารย์เต็มไปด้วยเลือดเลยตกใจแลเห็นบุญทิงนั่งอยู่
[ลูกศิษย์]ไอ้คนทรพีแม้กระทั่งผู้ให้ชีวิตใหม่มึงมึงยังฆ่าได้ลงคอ
[บุญทิง]ฮ่าๆๆๆๆๆๆ กูขอลองวิชากูหน่อยละกัน กุมารพลายลูกพ่อจัดการมัน
พูดยังไม่ขาดคำกุมารพลายก็พุงเข้าไปกัดที่คอหอยของลูกศิษต์ของนายเริมหลังจากนันบุญทิงก็เก็บข้าวของแล้วหนีเข้ากรุงเทพ

   Normal  0          false  false  false    EN-US  X-NONE  TH                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          

ยินดีรับฟังทุกความเห็นนะครับ

มาแล้วคร้าฟตอนต่อมาพึ่งคิดออกเลยนั่งเขียน

หลายวันต่อมาที่ใจกลางเมืองกรุงเทพย้านเยาวราช “ปั่ง ปั้งๆๆๆ”เสียงปืนดั่งลั่น ณ ร้านทองแห่งหนึ่ง
โจร[ไอ้สิงห์] ยินปืนกระหน่ำเข้าร้านทอง เพื่อที่จะปล้นทอง ไอ้สิงห์รีบกวาดทองอย่างเร่งรีบ และทันใดนันเอง ตำรวจสองนายหน้าก็โผล่มา
[ตำรวจ] หยุดนะไอ้สิงห์ “พร้อมกับเล่งปืนไปที่ไอ้สิงห์”
ไอ้สิงห์หันมาดู เห็นท่าไม่ดีจึงรัวปืนใส่ ปังๆๆๆๆๆ และพยายามเดินหนีออกจากร้านทอง
ด้วยความตกลงตตำรวจสองนายกระโดดหนี้ลูกกระสุนของไอ้สิงห์ หลังจากเสียงปืนเงียบลง ตำรวจก็ลุกขึ้นมามองหาไอ้สิงห์ แต่ไอ้สิงห์ก็วิ่งหนีไปได้ระยะหนึ่งแล้ว
[ผู้กอง] ไอ้เชียเอ๋ย!
ผู้กองลุกขึ้นแล้ว วิ่งตามไอ้สิงห์ด้วยความเร็ว ไอ้สิงห์ มองกลับมาเห็ฯท่าไม่ดี มันจึ้นหยุดแล้วยิงปืนใส่ ปั่งๆๆๆๆ ผู้กองหลบ ไอ้สิงห์พยายามวิงหนี แต่ผู้กองก็ยิงสวนกลับเข้าไปที่ขาของไอ้สิงห์
ไอ้สิงห์โดนยิ่งเข้าอยางจังๆที่ขา มันเลยพยายามวิ่งหนีต่อเข้าไปในซอย เข้าไปในซอยได้ไม่กีก้าวมันก็ไปชันเข้ากับชายนิรนาม นันก้คือ “บุญทิง”
[บุญทิง] เฮ้ย! ใครวะวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือง
ไอ้สิงห์มองขึ้นไป เห็นหน้าละแว้วตาอันโหดเหียมอำมหิตของนายบุญทิง เห็นแวบแรกก็รู้เลยว่าไม่ใช่บุคลธรรรมดา ไอ้สิงห์จึงยกมือไหว้
[ไอ้สิงห์] พีจร้า ช้วยฉันด้วยเถอะ ฉันยังไม่อยากติดคุก “พร้อมกับทำหน้าเศร้า”
ทันใดนันเองผู้กองก็โผล่มา
[ผู้กอง] ไอ้สิงห์วันนีคือวันตายของมึง มึงไม่รอดแน่ ฮ่าๆๆๆๆ ตาเฒ่าช้วยจับไอ้โจรนันที่แล้วกูจะมีรางวัลไห้
[บุญทิง] แล้วถ้ากูไม่ส่งตัวมันไห้มึงละ
ไอ้สิงห์ยิมพร้อมกับดีใจที่มันจะรอดแล้ว
[ผู้กอง] ก็แปลว่ามึงเป็นพวกเดียวกันสินะ งันก็อย่าอยู่เลย ปังๆๆๆๆๆ
บุญทิงโดนยิงเข้าจังๆกลางลำตัว ล้มทั่งยืน ผู้กองพยายามจะเดินเข้ามาไกล้ๆแต่ไม่ทันไร ไอ้บุญทิงก็ลุกขึ้นยืนอีกครั่ง
[บุญทิง] มึงคิดว่ามึงแน่นักหรอ  “พร้อมกำกับมือขึ้นมาแล้วร่ายคาถา พอรายคาถาเสร็จก็เป่าที่มือ”
ทันใดนันเองลมก็พัดไปที่ผู้กองจนทำไห้ผู้กองตามัวจนมองไม่เห็น แต่เห็ฯเป็ฯรางๆว่าโจรสองคนกำลังจะหนีไป จึงตัดสินใจ ยิงใส่อีกครั่ง แต่คราวนีก็ไม่ง่ายเพราะ บุญทิงได้รายคาถาหายตัวเรียบรอย และบุญทิงกับไอ้สิงห์ก็หายไป หลังจากนันผู้กองก็สลบลงกับพื้น

เป็นกำลังใจให้ครับ

มาแล้วคร้าฟฟฟตอนใหม่ นั่งเขียนสะเพลินเลย

ณ บ้านไม้ บุญทิงหามไอ้สิงห์เข้าไปในบ้าน ไอ้สิงห์เดินขาขะเปกๆเลือดไหล่โชก
[ไอ้สิงห์] ที่นี่แหละจร้าพี บ้านฉ้นเอง
[บุญทิง] งันก็นั่งลงสิวะเดียวกูจะรักษาไห้มึง
พูดไม่ทันจบคำทั่งสองก็นั่งลง
[บุญทิง] เอ้า! เยือดขามาสิมึง
ไอ้สิงห์ ไหว้แล้วก็เยือดขาออกไป บุญทิงก็ถกขากางเกงของไอ้สิงห์ขึ้น จนเห็นรอยยิง บุญทิงนั่งภาวนาเข้าญานเพียงแค่อึกใจเดียว แล้วยืนมือไปที่บาดแผล บุญทิงกำหนดจิตเรียกธาตุบริกรรมคาถา จนหัวกระสุนลอยออกมาจากบาดแผล ไอ้สิงห์ได้แต่นั่งพนมมือ แล้วจ้องดูด้วยความตกใจ
[บุญทิง] ไอ้สิงห์ ! ไอ้สิงห์! ไอ้สิงห์
ไอ้สิงห์ยังนั่งตกใจอยู่แม้กระทั่งเสียงของบุญทิงก็มิได้ยิน จนบุญทิงต้องเอาไม้เคกกระบาน
[ไอ้สิงห์] เคกหัวฉันทำไมหรอจร้าพี
[บุญทิง] กูเรียกมึงตั่งหลายหน มึงไม่ได้ยินหรือไง
[ไอ้สิงห์] ได้ยินสิจร้า แล้วพีมีอะไรหรือ
[บุญทิง] มึงมีเหล้าขาวไหม กูจะเอามาค่าเชื่อไห้มึง
[ไอ้สิงห์] มีสิจร้าพี
[บุญทิง] งันก็รีบๆไปเอามาสิวะ
ไอ้สิงห์รีบลุกขึ้นแล้วไปหยิบเหล้าขาวมาจากห้องข้างๆ พอได้เหล้าขาวปับบุญทิงก็ไม่รอช้ารีบรินใส่แก้วแล้วท่องคาถา พอท่องคาถาเสร็จบุญทิงก็อมเหล้าขาวไว้ในปากแล้วพ่นลงที่บาดแผลของไอ้สิงห์ [ตัดฉาก]
ขณะนันเองผู้กองก็ฝันอยู่ ฝันว่าตนโดนอีกาบินไล่และโดนจิกอย่างทรมาน ผู้กองดิ้นจนเพือนตำรวจต้องมาปลุก
[จ่าเท่ง] ผู้กอง! ผู้กอง ครับ!
จ่าเท่งเรียกพร้อมเขย่าตัว หลังจากนันผู้กองก็ลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ
[ผู้กอง] จ่าที่นีที่ไหน แล้วผมมาอยู่นี่ได้อย่างไร
[จ่าเท่ง] ก็ผู้กองนะสิครับ ไม่รู้ไปทำอีท่าไหน ไปนอนกอดถังขยะอยู่ ผมปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตืน ผมก็เลยรีบพามาโรงพยาบาลนนะสิครับ
[ผู้กอง] เออแล้วไอ้สิงห์กับพวกมันละครับจับได้หรือเปล่า
[จ่าเท่ง] จับได้ที่ไหนละครับ ผมไปถึงก็ไม่เห็นแมวสักตัวเลย เห็นก้แค่ผู้กองนันแหละครับ
[ผู้กอง] พอๆเลิกพูดเรืองไร้สาระสักที เสียเวลาจริงๆเลย
หลังจากนันทั่งสองก็ออกไปจากโรงพยาบาล[ฉากตัด]
ณ ร้านอาหาร นั่งทานข้าวกันสี่คน กินไปคุยกันไป
[ผู้กอง] ต้อนผมไปถึงหน้าปากซอย ผมเห็นไอ้สิงห์มันคุยกับพักพวกของมันนะ ผมก็เลยยิงใส่ห้านัดเข้าเป้าจะๆ
[จ่าโหน่ง] แบบนันก็ไม่เหลือสิครับตายอย่างเขียด
[ผู้กอง]มันไม่เป็นอย่างนันสิครับ พอผมจะเดินเข้าไปแล้วมันก็ลุกขึ้นมา
[จ่าหม่ำ] งีมันก็เป็นผีดิบนะสิครับ
[ผู้กอง]อย่าพึ่งพูดแซกได้ไหมครับ หลังจากนันมันทำอะไรไม่รุ้ผมตามั่วแล้วมองมันไม่เห็นเลยครับ
[จ่าเท่ง]ผู้กองเชื่อเรืองไสยศาสตร์หรือเปล่าครับ ผมเคยอ่านในหนังสือว่า สิงที่ทำไห้ตาเรามั่วนันก็คือคาถาบังตา แล้วยิ่งยิงไม่เข้าแล้วด้วย ไอ้คนๆนันมันต้องมีวิชาอาคมแน่นอนครับ
[จ่าหม่ำ] มันมีที่ไหนละไอ้โง้ “พร้อมกับตบหัวไปหนึงที”
[จ่าโหน่ง] “ตบหัวไปหนึงที” อ่านหนังสือเยอะไปปะเรานะ
ทั่งสามคนส่ายหัวแล้วก็ลุกขึ้นเดินจากไปทิ่งจ่าเท่งไห้อยู่คนเดียว จ่าเท่งคิดในใจ “เจอของหนักเข้าแล้วสิผู้กองเราท่าทางงานนีจะรอดยาก” แล้วก็ลุกขึ้นเดินตามไป[ฉากตัด]

ไม่เคยเขียนบท แต่เหมือนมันจะมีฟอร์แมตของมันอยู่รึป่าวครับ หยิบบางส่วนมาใช้น่าจะทำให้ดูง่ายขึ้น ...

ขอบคุณครับเดียวผมจะลองทำดูครับ

ขอบคุณสำหรับความรู้ครับ