เมื่อไรจะคืนทุน เมื่อไรจะรวย ถ้าไม่ใจรักอยากรู้นักว่าจะทำกันไหม

ใจ แปว แป่ว แป้ว แป๊ว หรือ แป๋ว ไม่ได้นะครับ
จิตวิทยา การเจรจาที่แข็งแกร่ง ลูกล่อลูกชน
ความรู้ที่มีในอาชีพ หรือวิชาชีพที่แน่นพอ สมกับคำว่า มืออาชีพ
คือสิ่งที่ทุกคน ที่ต้องการยึดเป็นอาชีพ
ต้องมีนะครับ ที่สำคัญอย่าลืม Service Mind หรือหัวใจในงานบริการด้วย
(แฟนผมเป็น จนท.สินเชื่อธนาคาร บอกว่างานแบบผม หรือคุณๆเค้าจัดเข้าประเภทงานบริการนะ)

ทุกองค์ประกอบรวมกัน เราถึงจะประกอบเป็นอาชีพหลักได้ครับ
ไม่รวม ท่านๆที่ทำเป็นงานอดิเรก หรือศิลปะ อันนั้นก็ไม่ต้องซีเรียส
ถ่ายกันให้สนุก สบายใจ ภูมิใจกับงาน ก็ถือว่าประสบความสำเร็จครับ

สู้ต่อไป ชาวTDF ไฮ้ย่าห์!!!!!

เออ...เข้าใจผิดครับ

นี่ก็เป็นอีกแนวทางที่ผมใช้อยู่เวลาไปเสนองานกับลูกค้า ...  เป็นแนวทางที่เชื่อว่าหลาย ๆ คนใช้เหมือนกัน เช่น ดร. ท่านนี้ซึ่งล่วงลับไปแล้ว มีคนเขียนถึงวิธีการทำงานของท่านไว้แบบนี้ ...

อ้างอิง

ที่เมืองไทยปีที่แล้วมีข่าวเกรียวกราวมาก
คือมีดาราคนหนึ่งซึ่งมีชื่อดังมาก
เป็นคนดำเนินรายการคนค้นคน
ดร.อภิวัฒน์ วัฒนางผมร
มาเรียนที่อเมริกา
เป็นคนเพอร์เฟคชั่นนิส
ทำงานทุกอย่างต้องดูดีที่สุดแม้กระทั้งล้างจาน
ล้างเสร็จแล้วแกต้องเอามาดมดู
ว่าสะอาดจริงมั้ย

กลับไปเมืองไทยก็ไปเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย
มีแฟนก็จีบดาวมหาวิทยาลัยเลย
ต้องให้ดีที่สุด
เวลาแกไปเสนองานอะไรต่าง ๆ เขียนไว้สามแผน
แผนที่หนึ่งลูกค้าไม่ซื้อ แกเสนอแผนที่สอง แผนที่สองลูกค้าไม่ซื้อแกเสนอแผนที่สาม
ใครไปดีลงานกับแกติดทุกราย แกมีบ้าน
มีรถ มีลูก มีภรรยา มีธุรกิจ
มีชื่อเสียงทุกอย่าง แกมีทุกอย่าง

คือ มันต้องยืดหยุ่นครับ ไม่ใช่ว่าบินสูงแล้วลงต่ำไม่เป็น ผมจะทำแบบนี้ทำราคานี้ ท่านไม่พอใจก็ไปหาที่อื่นทำก็แล้วกัน ... แบบนั้นมันไม่ใช่

หรือว่าอย่างเช่น มีคนมาบ่น ไปทำงานให้ลูกค้าทั้งวัน ลูกค้าไม่ดูแล ในงานข้าวปลายังไม่ยกมาให้กินเลย เวลามองก็เหมือนดูถูก มองแบบหัวจรดเท้า ...
แนบภาพมาให้ดู มันใส่เสื้อยืดอยู่บ้าน กางเกงขาสั้น รองเท้าแต่ะ ไปถ่ายงาน แล้วบอกประมาณว่า ผมศิลปินครับ ปอน ๆ อย่าดูการแต่งตัวผม ต้องดูที่ผลงานผมสิ่ ...

อยากจะบอกว่า คิดแบบนี้ควรอยู่บ้าน ไม่ก็ทำให้พี่ ๆ น้อง ๆ ตัวเองไป ...
ไปงานเขา ไม่ว่าฐานะอะไร มันก็ต้องให้เกียรติกัน ทำให้ถูกกาละเทศะ จะมาอ้างตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักวาลมันไม่ได้ ...
หากคุณไม่ให้เกีียรติเขา การที่เขาจะไม่ให้เกียรติคุณ มันก็สมควรอยู่ อีกอย่างมันแสดงถึงความไม่เป็นมืออาชีพออกมาด้วย ...



ความจริงอันนี้เป็นเทคนิคส่วนตัว ไม่น่าเอามาเปิดเผย แต่เห็นว่าผ่านมานานแล้ว ... วิธีที่ใช้อีกอย่างก็คือ เสนอรูปแบบงานที่ต้องใช้เทคนิคสูงกว่าระดับตลาดทั่วไปทำกัน เช่น มีช่วงหนึ่ง ทั่วไปเสนอเป็น DVD เราเสนอเป็นแบบ DVD สองภาษา หรือ เสนอเป็นแบบ enhance DVD หรือ เสนอเป็นแบบ DVD Multi Angle เลือกดูได้หลายมุม หรือ เป็น DVD Interactive แล้วแต่ความเหมาะสมของแต่ละที่ไป และ อื่น ๆ อีกมากมาย ... ต้องบอกว่า ถ้าไม่มีนอกมีในอะไรแล้ว ส่วนใหญ่ได้งานแทบทั้งนั้น ผสมกับที่เรายืดหยุ่น ถือลูกค้าเป็นพระเจ้า ได้ครับพี่ ดีครับผม ว่าไงว่าตามกัน งบน้อยทำได้ งบมากจัดชุดใหญ่ไป ให้ลูกค้ารู้สึกว่าเราเหมือนเป็นส่วนหนึ่งเป็นฝ่ายวีดีโอในองกรเขาเลย จบงานนี้ก็มีงานหน้า ทำต่อกันยาว ...

ผมว่าเราทำราคามาตรฐานได้คับ  แต่อยากรู้ว่าจะมีซักกี่คนที่ใช้ราคานี้  ถ้ารับงานในราคาที่สูงกว่าที่ตกลงกันไว้ก้อ ok  แต่คงมีไม่น้อยที่ตัดราคา     ราคารับงานแต่ละงาน ทั้งค่าตัว ค่าอุปกรณ์ ก้อคงรู้ราคากันอยู่แล้วว่าประมาณเท่าไหร่  แต่ส่วนใหญ่ก้อตัดราคากันเอง  ส่วนค่าตัว  ตัวคุณเองน่าจะรู้ว่า ฝีมือตัวเองควรได้ประมาณเท่าไหร่  ถ้าคิดว่าลูกค้าให้น้อยไปก้อไม่ต้องรับ  แต่ถ้าคุณรู้อยู่แล้วว่าลูกค้าให้น้อยแล้วคุณรับงาน   ก้ออย่าบ่น    อย่าคิดว่าคุณเก่งแล้ว หรือเป็นศิลปิน หรือเทพ  ใครจะกล้าจ้างคุณ      ความรู้เรียนไม่หมดหรอกคับ  ทำงานทุกครั้งเราจะได้ความรู้ทุกครั้ง ไม่ว่าจากเด็กไฟ ลูกค้า หรือผู้ช่วยกล้อง คนรอบข้าง   "ทำงานอย่างมืออาชีพ"นะคับ

อ้างอิง

อ้างอิงโพส 44 ต้นฉบับโพสโดย tong32bit เมื่อ 2010-12-20 14:12  :




มีนะครับ เป็นเรื่องปกติด้วยนะครับ
.......

อยากจะจ้างเลยครับ เหอ ๆ

อ้างอิง

หรือว่าอย่างเช่น มีคนมาบ่น ไปทำงานให้ลูกค้าทั้งวัน ลูกค้าไม่ดูแล ในงานข้าวปลายังไม่ยกมาให้กินเลย เวลามองก็เหมือนดูถูก มองแบบหัวจรดเท้า ... แนบภาพมาให้ดู มันใส่เสื้อยืดอยู่บ้าน กางเกงขาสั้น รองเท้าแต่ะ ไปถ่ายงาน แล้วบอกประมาณว่า ผมศิลปินครับ ปอน ๆ อย่าดูการแต่งตัวผม ต้องดูที่ผลงานผมสิ่ ... อยากจะบอกว่า คิดแบบนี้ควรอยู่บ้าน ไม่ก็ทำให้พี่ ๆ น้อง ๆ ตัวเองไป ... ไปงานเขา ไม่ว่าฐานะอะไร มันก็ต้องให้เกียรติกัน ทำให้ถูกกาละเทศะ จะมาอ้างตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักวาลมันไม่ได้ ... หากคุณไม่ให้เกีียรติเขา การที่เขาจะไม่ให้เกียรติคุณ มันก็สมควรอยู่ อีกอย่างมันแสดงถึงความไม่เป็นมืออาชีพออกมาด้วย

อ้างอิง

โดนใจครับ ผมก็สอนลูกน้องแบบนั้นนะ ออกกองต้องบูติค
ต้องฉลาด ใจเย็น มีไหวพริบ ให้คำแนะนำที่ดีต่อลูกค้าได้ ทำงานเร็ว เนี๊ยบ
ไม่พยายามหาข้ออ้างมากลบเกลื่อนความผิดพลาด ผิดคือผิด แก้ไขเอา
ห้ามดื่มก่อนวันงานจนมีกลิ่น
ห้ามเรียกร้องข้าวปลาอาหารใดๆจากลูกค้า เรามาเอาเงินเค้าแล้ว จะเอาอะไรอีก
ยกเว้นลูกค้าคะยั้นคะยอ ก็ถือว่ารับน้ำใจกันไป


เลยโดนแซวน่ะครับ ทำไมคุณเนสแต่งตัวแบบนั้นออกกอง(เสื้อเชิ๊ตแฟชั่น กางเกงเดป รองเท้าหนัง นอนกองกับพื้นตอนถ่ายมุมต่ำ 5555)

อ่านมายาวเลยแฮะ ได้อะไรหลาๆอย่าง ประเดนแตกออกเล็กน้อย เลยอยากจะมาเล่าอะไรให้ฟัง

มีพี่ท่านนึงให้ทรรศนะผมไว้ว่า "ทำอาชีพนี้ไม่รวยหรอก แต่เราจะได้ใช้ของที่ดีขึ้น กินกาแฟแพงๆบ่อยขึ้น มีรถคันใหญ่ขึ้น มีเสื้อผ้าดีๆใส่มากขึ้น และอื่นๆอีกมากขึ้น"

ผมก็เป็นแบบนี้จริงๆนะ รายรับในแต่ละเดือนคิดเป็นตัวเลขเยอะมาก แต่เม็ดเงินหายไป มีของใช้มากขึ้น ได้ไปในที่ต่างๆที่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสมากขึ้น(ล่าสุดไปนอนโรงแรมคืนละสองหมื่นโดยไม่เสียเงินมา)

ทีนี้มาที่คำถาม รวยในแต่ละคนมีความหมายต่างๆกัน คืนทุนของแต่ละคนก็ต่างกัน ของผมนั้นคืนทุนตั้งแต่วันแรกที่ซื้อของแล้วครับ เพราะผมใช้เงินที่ทำงานมาซื้อของ ค่อยๆ ขยับไปเรื่อยๆ

ตอนเริ่มใหม่อาจจะเหนื่อยหน่อยครับ เดือนๆ นึงมีงานแค่ไม่กี่งาน แต่หากว่าเราเริ่มมีผลงาน เป็นที่รู้จักแล้วเราจะสบายครับ

งานละ 2500-3000 เดือนนึงรับ5งาน  ทำงาน 10 วัน ได้เงินเท่ากับทำงานทั้งเดือนแล้วนะครับ อย่าลืมนะ

ทำอาชีพนี้ถ้าจะเอารวยทำได้ครับ แค่เราตองรู้จักจัดการ และเก็บออม ซื้อของแค่พอดีกบงานที่เราจะใช้

ไม่ใช่ลงของไปแปดแสน กรับงานวันละพันแปด มันก็ไม่ไหวนะครับ

ไม่คิดว่า กท เกี่ยวกับเงินๆทองๆมีเรื่องให้คิดมากขนาดนี้
แต่ก้ออย่างว่าครับ ใครคิดค้าวัวค้า ใครคิดค้าม้าค้า สุดท้ายมันก้อคือการค้าเสรีครับ


จขกท..

มันก็น่าเครียดนะครับ
ไม่ว่าจะกรณีไหน วางตัวเป็น ศิลปิน หรือ ทำเป็นอาชีพ
เพราะในที่สุดแล้ว ถ้าเจอลุกค้าที่ พยายามจะไม่เข้าใจอะไรเลย ใช้คำว่าพยายามไม่เข้าใจ เพราะ บางที่ลูกค้าเข้าใจนะครับว่ามันยากง่ายยังไง ในสิ่งที่เขาต้องการ แต่ก็ทำเป็นไม่เข้าใจ เพื่อง่ายต่อการกดราคาเรา
ผมทำอยู่ต่างจังหวัด เคยรับทั้งเหมาเรทสุง กลาง ต่ำ แต่ที่สุดไม่ว่าราคาไหน ก็วุ่นวายกับลูกค้าอยุ่ดี
ส่วนมากที่เจอคือ ขอมานั่งเฝ้า ชี้นิ้วสั่งคัทบายคัทกันเลยทีเดียว ฉนั้นไม่ว่าราคาไหน ก็ต้องนั่งอธิบายว่าอะไรทำได้ทำไม่ได้ ตลอดการทำงานอยุ่ดี

สุดท้าย เลยคิดเป็นชั่วโมงการทำงานครับ บอกลูกค้าก่อน ชี้นิ้วมาก ออกแบบอะไรแปลกๆตลอด คิดใหม่ตลอด ทดลองตลอด คุณก็จ่ายเพิ่มตามเวลานะครับ

โชคดี รึโชคร้ายไม่รู้ แต่ไม่ได้มีอาชีพหลักทางนี้  เป็นแค่งานอดิเรก

แต่เพื่อนร่วมงาน เจ้านาย ที่มาให้เราทำให้ ก็ ฟรีทั้งนั้น
มิหนำซ่ำ  ความคาดหวังกับเรา สูงเหลือเกิน

แต่ก็มีความสุขครับ
ที่สุขเพราะว่า คนที่ทำอาชีพอย่างผมอยู่  ไม่มีใครทำแบบผมได้ (ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้เก่งเลย แต่เพราะไม่มีใครทำ)
ทำให้ผม เป็นหนึ่งในกลุ่มนี้อยู่

อิอิอิ

สมมุตินะครับ ล/ค อยากได้present ประวัติส่วนตัว พอดีผมรับงานมา ผมจะหาคนทำเนี่ย อยากรู้ว่าจะคิดราคา ล/ค อย่างไง แล้วคุณคนทำจะคิดกับผมอย่างไง วานบอก

อ้างอิง

อ้างอิงโพส 55 ต้นฉบับโพสโดย nakronpathom เมื่อ 2010-12-24 09:34  :
สมมุตินะครับ ล/ค อยากได้present ประวัติส่วนตัว พอดีผมรับงานมา ผมจะหาคนทำเนี่ย อยากรู้ว่าจะคิดราคา ล/ค อย่างไง แล้วคุณคนทำจะคิดกับผมอย่างไง วานบอก

ถ้าผมรับงานนี้
เข้าไปคุยงาน สรุปวันถ่าย
ถ่ายกี่วัน
ค่าอุปกรณ์ตามวันถ่าย
ค่าแรง วันถ่ายช่างภาพคิดเต็มคิว ทีมงานด้วย
วันเตรียมงานอาจจะเหมา 3 วันเท่ากับ 1 ค่าแรงวันถ่าย
ราคาส่วนตัดต่อ เท่าไหร่ก็ว่าไป
ค่าบริการอีกต่างหาก
แล้วเอาทุกอย่างบวกเพิ่มอีก 20%
บอกราคาเป็นตัวเลขก้อนเดียว

เพิ่มเขียนเป็นส่วนลดราคาในใบเสนอราคา

พอลูกค้าเห็น โอโห มีส่วนลดด้วยแฮะ
แล้วก็รอลุ้นว่า จะได้งานหรือไม่

ของผมคงอีกนาน

ผมเพิ่งลงงานด้านนี้ ยังไงฝากพี่ๆ กูรูทุกคนช่วยแนะนำด้วยนะครับ

จริงๆมันนานาจิตตังค์ครับส่วนใหญ่เพื่อนๆน้องผมที่ถ่ายมิวสิคคิวละ10000-20000ลูกค้าเขาก็พร้อมที่จะจ่ายเพราะรู้ทางกันไม่ต้องจูนอะไรกันมากมันมีผลงานการันตีอยู่แล้วสำหรับช่างภาพมือใหม่ผมแนะนำให้หาผู้กำกับหน้าใหม่ส่วนผู้กำกับหน้าใหม่ก็ต้องหาลูกค้าหน้าใหม่เหมือนกันเพราะต่างคนต่างยังไม่มีอีโก้ต่างคนต่างอยากทำงานที่ตัวเองรัก